Tirade. Jaargang 37 (nrs. 344-349)

[p. 240]

Pieter A. Kuyk
Wanda

Je huis op de heuvel, de
oprijlaan, de hoge ramen
onder het balkon, 't gazon
zacht glooiend naar de vijver.

We fietsten ver en veel
die dagen; waar een pad
versmalde bleef ik achter,
verzamelde wat in mijn
jongensdroom nog moest:
vochtplekken in een dunne
bloes, je meisjeszit, de
glinster van een modderstreep
naar je smalle enkel.

Groei ging hard; lokte ons
op een avond naar het pad
dat langs je kamer liep.

[p. 241]

 

Die nacht: je vloog naar binnen

 

wou jenever, naar het diepste

 

van je bed, er was van alles

 

misgegaan, ik moest je wekken

 

voor het ochtend werd.

 

 

 

De huizen stonden nog in donker

 

je ging er dicht langs, loste op.

 

 

 

't Voltooide van een stilte elders,

 

om wie was weggehaald, hing hier nog

 

in de lucht

 

 

 

tot ze de hoek om kwamen

 

 

 

de doffe tegenweer van deuren

 

geschrei van glas toen ze

 

door de ramen schoten.

[p. 242]

 

Hij belde op een middag aan.

 

Men zoekt een Mädchen hier.

 

De snelle blik over ons bed,

 

zijn afwezig gebaar langs de boeken,

 

de glimlach om Heine, schouderophaal.

 

Of ik me niet eenzaam voelde.

 

Pas op, hij had ook de vingerwijzing

 

van de zon gezien, je haarspeld onder

 

tafel waar het licht op viel.

 

Verlegen wenkte hij me plotseling

 

de trap op naar het dak, zocht bars

 

naar sporen in de kiezels, meed

 

de verbindingsdeur naar 't huis

 

hiernaast die een handbreed open

 

stond, liep zacht de trap af, sloot

 

de straatdeur of er iemand sliep.

[p. 243]

 

Ik had een dag of wat geleden

 

je racket weggedaan, 't stond

 

kromgetrokken te vergaan tussen

 

rommel in de kelder.

 

 

 

Je houten dunlop lichtgewicht,

 

je meisjesarm eraan vast...

 

 

 

Vannacht werd ik wakker, hoorde

 

kraken, hoe je in mijn kasten

 

zocht. Je oorlogswapen? Dacht je

 

dat het daar nog opgepoetst

 

lag en geladen? Ik zei dat je

 

verdwijnen moest.

 

 

 

Je ging niet, stond verslagen

 

in je tennisrokje, witte bloes.

[p. 244]

 

Makkelijk gezegd dat als je

 

niet dood was gegaan bepaalde

 

verschillen tienmaal vergroot

 

elkaar slecht hadden verdragen

 

 

 

vertimmer geen lucht

 

stenig geen tranen.