Tirade. Jaargang 37 (nrs. 344-349)

[p. 139]

K. Michel

Onder de open hemel

Misschien ligt de oplossing
in het water, in het schuimende
kielzog van een veerboot
die tussen twee havenhoofden

twee wallen en valuta's
schippert in een naar adem
snakkende keerbeweging zoals
olympische zwemmers die maken

terwijl meeuwen krijsend
hun kans schoon zien en
munt slaan uit het zilvergrijs

Zo gaan de seizoenen voorbij
de oevers wassen hun handen,
zeepgetij, lading is inhoud,
terwijl de scholen vissen komen
en de actuele regens gaan

De veerboot is niet bewapend
maar heeft twee stevens
zodat vriend of vijand altijd
in het vooruitzicht liggen
onder het devies dat kansen keren

[p. 140]

 

Rechts staan de helden van de douane

 

in hun galauniformen op de pier

 

naast een berg hoog opgestapelde

 

containers die iets weg heeft

 

van een meer dan reusachtig paard

 

 

 

Links ligt een vierkant strandje

 

ingeklemd tussen het grote droogdok

 

en de nationale tinnegieterij

 

In het grijze zand staat een vistent

 

geplaagd door vogels op klandizie te wachten

 

 

 

Ooit is uit de zeeëngte een zwemmer

 

opgedoken die een tijding bracht

 

maar vlak voor zijn berechting

 

bleek hij uit de koers geraakt

 

zijn boodschap gold de overkant

 

 

 

Onder begeleiding van een blaaskapel

 

plechtig terug in zee geworpen

 

bleef ondanks diplomatiek verkeer

 

zijn aankomst in het ongewisse

 

Men noemde hem de Blote toentertijd

 

 

[p. 141]

 

In dat doorsneden water

 

vaart de veerboot dag in dag uit

 

hek en boeggolf kruisend heen en weer

 

maar vandaag, op deze doordeweekse

 

ochtend in de late herfst

 

 

 

ligt de veerboot

 

uren over tijd, ver buiten het boekje

 

stil in het midden van de engte

 

zonder te vlaggen, zonder te loeien

 

zonder voor anker te gaan

 

 

 

omzwermd door meeuwen

 

ligt de veerboot en wacht

 

in een raar soort laissez faire

 

op de stroom die koers zal zetten

 

naar de volgende, de derde oever

[p. 142]

In antwoord op uw vraag

Het is een schande, maar ik moet bekennen dat ik grosso modo meer geïnspireerd ben geweest door buitenlandse dichters dan door nederlandse, hoe wreed goed die ook mogen zijn. Als ze over Van Ostaijen beginnen dan moet ik zeggen dat ik toch meer aan Parra heb gehad; en aan Rexroth heb ik toch meer te danken dan aan Nijhoff. Wat hiervan de oorzaak is weet ik niet precies maar ik vermoed dat ‘de eigen versie’ een belangrijke rol speelt. Als ik een engels of spaans gedicht lees dan moet ik dat vertalen om het te begrijpen, en in dat vertalen smokkel ik mijn eigen voorkeuren binnen. Een vorm van projectie, vergelijkbaar met het lezen van een rorschachvlek. Zo ben ik bijvoorbeeld al een paar weken gefascineerd door het werk van Charles Simic, en dan met name door één gedicht. Ik begrijp het niet goed, maar ik zie er heel veel in. Ik lees het als was het muziek, een strijkkwartet van Bartok, en nog geen taal.

Tot slot nog een paar namen van dichters die ik belangrijk vind: Miroslav Holub, Lars Gustafsson, Kenneth Patchen, Octavio Paz, César Vallejo, W.C. Williams en Alexander März.

De meeste dichters heb ik ontdekt door het tijdschrift Raster, door de kritieken van Bloem en Bernlef in VN en HP, en door The truth of poetry van Michael Hamburger.

vriendelijke groet

K. Michel