Tirade. Jaargang 36 (nrs. 338-343)

[p. 209]

Elisabeth Eybers

Gang van sake

Kort en bondig van stuk
vademloos van vernuf
straal hy inhaligheid
het hy haar nooit gehaat
maar as haremhoofvrou geëer
terwyl hy konstateer
hoe onvolwaardig diensbaar
aan sy oogmerke sy ontaard -

sy met haar blesbokbene
met haar geleerde familie
haar drang om te formuleer
sinsnedes te maneuvreer
ten einde, eindeloos verneder,
op die been te bly tot sy bely
nou kan ek nie meer

[p. 210]

Buitestaander

Ek het opgegroei buite die literatuur,
wel boeke gelees, ook verse geknoop
op 'n apokriewe na-aapmanier,
ek het perdedrolle vir vye gekoop,
uit wanhoop geswig voor 'n emigreergier,
hoe later hoe kwater gefunksioneer
as die ontbeerlikste liggaamsdeel
van 'n erkende denkbeeldige dier.

[p. 211]

Breuk

Volmaaktheid. Ewigdurendheid.
Onwankelbare sorg en trou:
te haglik om aan vas te hou
as erfenis vir hierdie tyd.

My vader, tuis in die geheim
van hoofletters wat liefde spel,
kon argloos en oortuig vertel
dat heil en onheil naatloos rym -

enorme vereenvoudiging.
Met bitter beterweet geteer
het ek vroeg daardie kuns verleer
wat alles by mekaar moes bring.

[p. 212]

Feesgangers

Hoe handhaaf jy jou ewewig teenoor
aanbidders van ekstatiese jolyt,
breekysterkrete van uitbundigheid,
die rou verbryseling van jou binneoor?

Wat 'n kartetsestortbui om te deurkruis,
tog kom jy vroeër of later heelhuids tuis...

Jou eie kermisklanke, strelend vaag,
waar dolosgooiers mompel, binnensmonds,
waar akrobate op die agtergrond
skroomvol die wet van swaartekrag uitdaag

laat een bevinding op die ander volg
sonder vertoon van oorsaak en gevolg.

(Sodra jy die dinge wat blindelings opduik lees
om hul samespel te noteer, dan begin jou fees.)

[p. 213]

Geslaagde dag

'n Seldsame Januariedag en uitdruklik belig:
die son wat sy onbelemmerde roete beskryf
- 'n boog van suidoos na suidwes - voortdurend in sig.
Kort na halftien kon die geelkoper skyf
seëvierend ontsnap aan 'n somber barak,
hy slinger 'n gloeiende loper skuins oor die kanaal
waar die ysbeslag skitterend is en rimpelloos strak.

Wat die son versag en die blote oog
teen sy woede bedek soos 'n ragdun doek
is die yl en voëlvry verklaarde waas,
die aardbodemdamp uit beton en metaal.

'n Dag begelei deur die oerbron van ons bestaan
het doelloos dog ook gedenkwaardig vergaan,
om halfvýf raap die son, vasgekeer in 'n krimpende hoek,
sy sleep uit die water om haastig die aftog te blaas.