Tirade. Jaargang 35 (nrs. 332-337)

[p. 51]

Tomas Lieske

Na de abortus

Er is een platte kom van romig porselein waarin wat wij van leven
hoopten terecht gekomen is. Wat aten wij die avond?
Ik droomde in die tijd van de Rode Zee, de wereld
onder water, rijpende koralen, vissen, stilte
in de groene kleuren, stralen nog van licht
en de fluwelen grotten die altijd lokten.

Diep in mijn ingewanden hangt een theaterzaal, tochtig,
met rookgordijnen en molm in het hout; met onbewogen,
wiebelende koppen staren insekten langs de randen.

Toen mijn vader stierf braken zijn kasten
als biscuit en zijn vlinders waaiden open.
Het vroor en zij verloren
hun poten, hun voelsprieten,
hun schilden, hun facetogen
die knapten. De witte scherven
gleden langs de speldeknop.

Van de wereld alleen deze kleine plek,
schrijnend verborgen onder het gewone.
Ik plaats mijn platte zolen en om mij heen
hoor ik de attachékoffers van dekschild
dichtslaan. Men reist af, de kraai
een steekwapen voor zijn gezicht gebonden.

Ik koop mijn water en mijn kolen en het hout
waarmee ik ovens brand. Wat eten wij?
Want laten wij hechten aan de gewone gang
van zaken. Mijn langzaam genezende
verband vult de schaal van porselein;
ik eet de schuld die mij is aangepraat.

[p. 52]

Je huid is bont

De bontste paringssprong zag ik in Parijs,
de Ménagerie bij de Jar din des Plantes
en de moskee. Twee panters vierden het zonnige
stille ochtenduur en keken in elkaar.
Hij beet haar in de nek en zij zag geen tralies
meer, zag achter ons de zwellende ballon,
het opgaan van haar oranjerode binnenwereld,
tot zij na de geluidloze ontploffing hervond
dat alles leeg was en haar irriteerde.

Je jas is wel gevlekt maar hangt om kwetsbaarheid,
je bijt naar watje als bedreiging ziet,
toch pluist het op je buik; je handelt snel,
je loopt als een zorgeloze en je verleidt.
Je huid spant om een binnenwereld,
om een nauwe steeg vol sissende parfums.
Je huid is zoet als baklava, de geur
is van droge, kostbare kaneel.

Schiet, wie ook naar je wijst, met scherpe
klauwen toe, scheur als eerste huid van spieren af.
Zet je nagels in het vlies als dit
weerspannig is en de huid nog vast
wil houden; laat het bloed
de gronden roze kleuren. Kom thuis.
Kom of zoek je weg, ongeschonden,
adempluimend in de kou, binnen je
imitatiepanterhuid.

[p. 53]

Wij kiezen allen een kleur

Eerst is het een klank uit vreemde streken, als grondijs,
als de stank van een ongeziene veelvraat die op je nek loert,
daarna een woord in de hoek van je broekzak,
het slaapt tegen de warmte van je dij aan,
ongemerkt ligt het in je hand: dood.
Je verft het wat op, vervangt het door een bezwering.

Door een symbool in een harnas, dat je kan bevechten.
Je bent een vrolijke ridder van deze tijd,
je betreedt het slagveld en meet je lans met de ander
en dan merk je de ontoereikende lengte, je vizier
knarst, je handschoen ligt thuis, je paard mist twee poten.

Je stapt in een kooi, je lonkt naar publiek,
rekt je uit, toont je borsten, maar die stille vacht
in de hoek: een tijger op zijn rug, zijn poten
beurtelings gestrekt, de warme okselhuid hangt nog doelloos af.

Was de dood maar een kamer met eindeloze kwartetten,
een schuldeloos dromen over vroegere geliefdes,
was hij maar glad en gelukkig als de pit van de lychee.

Maar je voelt je een doornatte tennisbal
in de kaken van de bouvier bij de veerpont.

De verf schilfert en kleeft aan je vochtige handpalm.