Tirade. Jaargang 35 (nrs. 332-337)

[p. 26]

Elisabeth Eybers

Nogmaals facialis

Die kaperjolle van verval
- beroering vroeër nooit vermoed -
ontsteek verwondering en vermaak
in oë van omstanders terwyl
my glimlag, half diagonaal,
versoening sein: my nuwe mond
waarvoor'k die egte in moes ruil
ontbeer die nimbus van 'n wond,
ek dra dit soos 'n skewe hoed
om te beduie wat-maak-dit-saak.

[p. 27]

Sug

Die skemering waarin ek versink
kan plots die verlede terugwink

eldorado van tintelende lig
onuitputlike vergesig

oase wat heeljaarlang
granietheuwels weelderig omvang

uitwaaierend buite die stad
so veerkragtig aaneengekrat

kinders nog klein en onskuldig
hul moeder inkennig onkundig

argloos en onbedag
op 'n kataklismiese slag

deur noodlottige magte verwek
wat afwagtend sametrek...

verblindende helderheid bly
my splintergewyse by

hoe dan ook hoef ek nie weer
na daardie vulkaan terug te keer

[p. 28]

Waarneming

Hoe ingewikkeld weerloos is die mens,
jy sou hom eerder uit die weg moet gaan,
tog kom dit voor dat jy teenoor hom staan
sonder gebruiksaanwysing, met die wens
dat julle saam iets van mekaar mag leer
binne die sober voorbestemde perk.
Gaan dan met groot omsigtigheid te werk:
van alles waaraan hy hom kan beseer
- hy wat so seldsaam letselvatbaar is -
sal jy jou nooit volledig vergewis
vóór dit te laat is om hom af te sweer.