Tirade. Jaargang 32 (nrs. 314-319)

[p. 485]

H.H. ter Balkt

De irissen gedenken hun beschrijver

Wij irissen uit de familie van de lisachtigen
Wij, de Spaanse, Duitse en Florentijnse lis
(die met zijn kroon zwak lichtblauw flonkert)
en de Gele Lis, onze koning,
zijn bloem het gele zegellak-stempel van een grotere
(heel ver en elders en mischien wel nergens),
zijn bloei is pijlsnel als die van de jeugd,
zijn bladeren vliegen als pijlen de hemel tegemoet
en uit zijn speerpunten springt het zegel op
Wij, irissen zijn geen geoefende schrijvers
Soms bezoekt ons kwadegrondziekte
die vroeger of later ook onze aanplanters bezoekt
Maar wij, de wilde irissen, ver buiten de tuinen
van de vertrappers en de maaiers,
onze wortelstokken bijna eeuwig, kort onze bloei,
wij, net als jullie maar een poosje bloeiend,
wij, geel, rood, violet en blauw stralenden,
en vooral hij met de buitenste bloemslippen
- zoals bloemenboeken zeggen - met purper honingmerk,
gedenken onze beschrijver die van ons hield
Wij, de irissen gedenken onze boodschapper
Wij, lieflijke brieven dragen zijn zegel

[p. 486]

Ballade van het licht aan deze kant van de tuinen

Ik dacht dat liefde onherhaalbaar was
Maar liefde is herhaalbaarheid
en Ze is ook het enige

Ze zijn nog wakker achter de tuinen,
lichten van onbekenden rakelen boven
de stuurse wingerd en de mispelbloem

Je hebt je haar kort geknipt, Je zit
nog lang onder de Lamp en kijkt televisie,
en regen schuifelt door de takken

De lichten branden van de niet gekende
buren, de sigaretten roken boven de
niet gekende asbakken zoals, ja!,

Stilstaan al mijn strijdwagentjes van leem,
spitsmuisstil; geschrokken
van het piepen van hun wielen

De radio zingt stilte, Het houttapijt
zwijgt, alleen Dikkie de kleine kat
roept hartstochtelijk omdat zij meewil naar

Bed, En de tuinen zwijgen, En
de grote dichters in hun sarcofagen, Pessoa
naast zijn niet bestaande Taag, Catullus

[p. 487]

 

O alleen de lichten aan deze kant van de tuinen

 

bestaan, Onze niet bestaande buren, De

 

mispelboom ontrukt aan zijn hakhoutwal

 

 

 

Ik was koudvuur, Een strijdwagentje uit

 

2600 v C uit Ur, Als een sperwer breid

 

ik mijn armen uit op de verdieping,

 

 

 

De nagemaakte heuvel. Ballade van de

 

liefde, ballade van het licht aan deze kant

 

van de tuinen, hoe moet ik bestaan