Tirade. Jaargang 29 (nrs. 296-300)

[p. 444]

Joost Zwagerman
Gedichten

Gemakzucht, van wie heb ik dat? Wie doopte
inkt in nog meer inkt, of deed
niemand me dat voor?

Mijn kreupel wapen was
linkshandigheid. Wat ik maakte
werd vlek of dwaze moederhand
die geduldig bleef ontwrichten.
Zo wist ik woorden en hoe die
te omzeilen. Ik blonk uit
in onontwarbare behendigheid.

Wat blijft, heb ik bewaard - ik
ben juist, de pen de lompe horrelvoet.
Mijn ene plichtsverzuim behaagt
het andere. De onvolkomenheden opgespaard.
Slechts de wakkere berusting waarmee
ik in mijn vingers knijp tot ze niet
meer kunnen, weet ik niet te rijmen
met aaien, opstaan, opschrijven
en hoe dat alles verder moet.

[p. 445]

De bezorger, het verbruikte

I

Waar ik ben, zal ik verdwijnen.
Er is geen proviand. De bodem
van mijn mand is zoek en alles
wat ik gekocht, gemaakt, verstopt
heb, dat ligt voor het oprapen en

ik ben in het geheel niet alleen,
ik ben al mijn secondanten want
ik - gevleugelde mol - strooi telkens
mijn verloren spullen rond. Mooi.
Men kan zich de route aanschaffen.

II

Mijn achtervolgers betasten het
gras in de berm, hun handen
grijs van voetafdruk, ofschoon
de weg die zich aandient te breed
is voor ook hun beschrijving. Zo
sla ik munt uit mijn bankroet en zo

uitputtend ook is deze achter-
waartse doelgerichtheid waarmee
ik mij bezwanger, net zo lang
tot een vreemde, geheelde dichter
mij de loopgraven in schrijft,
tot ik word geharnast, gezocht.

Naar aanleiding van ‘Het fantoom der karakterloosheid’ van Willem Jan Otten (Revisor 1984, 6).

[p. 446]

 

We hadden elkaars uithoudingsvermogen

 

doorlopen en we hielden het niet uit.

 

In belachelijk geschud van kaarten

 

vroeg je je van alles af en

 

of het je woede was, die snelle aderlating

 

de slapen vol van duizel, of de voorafgaande

 

apathie die mij tenslotte van je deed verschillen,

 

dat laat zich - stramme, schreeuwerige

 

blindenloop - nog steeds raden.

 

Haast wederrechtelijk tegendraads ook

 

verdiepten we ons in elkaars herroepingen,

 

volslagen vermoeid als we waren. Mijn

 

lamme ogen, oren, die takkenlach van jou:

 

we kennen elkaars weerga niet.

Naar ‘De marathongesprekken’ van Jacques Hamelink.