Tirade. Jaargang 29 (nrs. 296-300)

[p. 222]

Rogi Wieg
Dagen in budapest

Zondag, een tijd van wilde sneeuw,
maar niemand wijst de weg,
wij zweven langs de oude flatgebouwen.
De synagoge, in de witheid van de middag,
is omgeven door wat grijze bomen; tussen
de duizend takken de gezichten van een wijk
die eens een getto was.
Ik houd mijn vader haast niet bij, hij
is nu bijna thuisgekomen.

Bezoek

Een kus van links,
een kus van rechts,
op de tafel kleine, rode
kersen.

Waar wij nu staan,
een oude vrouw voorzichtig
tastend naar mijn handen,
was de kamer van mijn vader;
zo somber zijn de kleuren
als vogels van een heel slecht soort.

[p. 223]

 

Pianoklanken van Rachmaninov,

 

dit moet een droombeeld zijn:

 

een oude chemicus op een uitgebrande

 

tennisbaan; maar dit waren de zomers in de

 

buitenwijken.

 

Ik leef hier niet meer mijn geschiedenis,

 

de gele huizen langs de autoweg nog onbewoonder

 

dan de tijd waarin ik ongeboren was.

 

Maar nergens zal het meer zo geel zijn.

 

 

 

*

 

 

 

Een kettingbrug tussen twee

 

rivieroevers; aan beide zijden

 

zonverlichte huizen.

 

Ik wandel met mijn vader,

 

maar midden op de brug moet hij

 

even stilstaan.

 

Zijn hartslag doet mij schrikken;

 

wij spreken niet van doodgaan.

 

Maar van een afgebroken kinderziekenhuis,

 

een etherslaap die langer dan het leven

 

duurde.

[p. 224]

 

De stad raakt leeg,

 

wie weggaat uit zijn tijd

 

neemt kamers mee en oude

 

landschappen.

 

De treinen rijden langs

 

de dorpen waar de dood

 

gekomen is, maar wegen

 

naar de echte dood zijn wijd

 

en onbekend,

 

dit is maar verlangen.

 

Wie weggaat komt ooit ergens

 

aan, het fluitsignaal is niet

 

het stemgeluid van duizend kleine

 

doodsvogels.