Tirade. Jaargang 27 (nrs. 284-289)

[p. 491]

Peter Donck
Woestijnen

voor Stans

Tot de lucht toe gevuld
met zand
drukt het
in z'n geheel
als één in elkaar

Aan schaduw strak onttrokken
ben ik eenduidig
van mijn plaats beroofd

vul met alles
in één zin
bloeddoorlopen buitenkant

[p. 492]

 

Hier recht toe

 

 

 

recht aan in te gaan

 

is blind als krijger

 

zonder schaduw:

 

 

 

steken naar de zon

 

scherpsnijden met de wind

 

 

 

Zand - horizonnen

 

vol: herhaaldelijk begin

 

 

 

naar alle kanten

 

dezelfde herinnering

 

 

 

een spoor van ontwikkeling

 

kind in een zandbak

 

proeft de aarde

 

in zijn mond

[p. 493]

 

Badend in een zee van zand

 

reik ik mij aan de zon

 

mijn huid te schuren

 

 

 

heidens herinneren

 

legt zich hierin bloot

 

(er was geen goed geen kwaad)

 

 

 

tot diepste oorzaak van mij

 

weer met jou

 

tegelijk wordt

[p. 494]

Zenith

Ik sta op de rand
van leven alleen

op eigen kracht
van spreken

vlagen van verstand
hang ik
verbijsterd
met woorden aan elkaar

in dichter wordend wit
kom ik uit de schaduw

haaks
op mijn laatste
stap te staan