Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 653]

Cees Sanders
Het verbeelde huis

voor M.-J. Heeren

⁺ Trots op zijn metselwerk en kozijnen
staat het huis in de zomer te koop
door vreemde bewoners uitgebaat
(welke winst brengt het mij op?).
Met de sleutel van volwassenheid
open ik het huis:
omkijken wil ik naar kamers
die zich mij nog herinneren
of is het reeds lang verjaard?
Maar trein en taxi wisten niet
de weg naar hier, naar mijn jeugd
heb ik dag en nacht moeten lopen,
haar deuren staan open naar mij,
het opgaande hout van de trap
stapelt het praten in mijn hoofd
⁺ als de woorden van mijn 7 zusters
die voor haar slaap vaak turfden
wie het oudst, het rijkst aan zinnen,
ik legde steels mijn oor op de muur
om de toekenning van de vrouwenprijs.
Toch, buiten waarop de ramen keken
fietste de liefde maar niet voorbij
wel op het plein waar bleke jongens
aan het eerste bier proefden en zij,

+ Thuisreis

+ Een koele tuin

[p. 654]

 

zij limonade en thee in hun schaduw.

 

Wat fietsten zij ijl naar het strand,

 

ik mocht stil mee, straten en parken

 

applaudiseerden voor hen bouwde ik

 

een koele tuin

 

een kasteel om eeuwigdurend behoud.

 

Hier werd mijn zusters ijs aangereikt

 

speelden zij met het brekende zeewit,

 

lauwe gazeuse dronken zij en riepen mij

 

vooral niet op de zandbank te klimmen,

 

ik wilde me in haar zeeschuim wassen:

 

mij sloten zij de deur naar deze zomer.

 

Een tintel leerde me haar verwachting

 

in de gazeuse die mijn tong besuikerde.

 

Thuis renden zij naar de meidenkamer

 

naar welk dagboek mij verzweeg,

 

⁺ niet mijn vader: hij streelde

 

het wit van het Agfa-papier als

 

de nylonkousen in zijn fabriek

 

die vrouwen het prestige

 

beleenden waarmee hij ze verfde, zo

 

liep hij met haar verzoeking op,

 

ook in zijn donkere kamer want

 

uit het zwarte chemische fotobad

 

dwarrelden 7 bruiden naar het licht

 

in het bruin van zijn nicotinevinger.

 

Als een pauw zijn veren spreidde hij

 

zijn handen open, rekende mij voor

 

al haar deugden, ik werd klein.

 

Toen stond hij het straatlicht toe

 

wat de keuken in zomerrumoer zette,

 

moeder mengde limonade, en ik,

 

ik nam mijn vaders foto en maakte

 

zijn beeld aan de waslijn vast.

+ Prestige

[p. 655]

 

Van zijn tuin kroop ik, zusterkind,

 

de ladder naar mijn schuilplaats op:

 

⁺ het behang heeft mijn schrift bewaard

 

maar het bureau en de kast met boeken,

 

initiatie voor ieders koninkrijk,

 

maken bij niemand hun opwachting

 

(vreemden hebben ze uitgeschud).

 

Zo'n woestijn van domheid slaat

 

het bloed uit mijn hart, hièr

 

heb ik vrijmakende regels gelezen

 

nieuwe regels aaneengeschreven

 

en slapend tussen geblauwde lakens

 

droomde ik er van mijn buurmeisje

 

na eerst op straat met krijt

 

mijn goudlanderijen getrokken

 

vijanden uit mijn rijk verbannen.

 

Men heeft zelfs het gordijn dat

 

me 's nachts omsloot vervreemd:

 

strakker wijst het zomerlicht

 

op de lijkkleur van mijn kamer.

 

Ik laat mijn koffer gesloten,

 

het is niet mis te verstaan

 

het huis sta ik niet meer aan,

 

geen thuisreis of koele tuin

 

geen prestige verheft mij

 

hier is alles verbeeld.

+ Verbeelding