Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 59]

Rutger Kopland
Commentaren

Het al zo vaak hebben gezegd,
zoveel pogingen al hebben gedaan
en ontdekt hebben dat
het niet was gelukt.

Wat valt er nog meer te zeggen
van een afgekloven bot,

een schoon, wit, glad bot:
het ligt daar in het gras.

Wat overblijft, volmaakte rest,
volmaakt onbelangrijk.

[p. 60]

II

 

Of dat geblaf van een hond in de verte,

 

wat dat betekent. Het is ver,

 

 

 

het is daar ergens achter

 

de bossen veilig voor hen

 

die worden bewaakt, maar

 

gevaarlijk voor wie er

 

niet thuishoort.

 

 

 

En voor ons, maar voor ons

 

van geen betekenis.

[p. 61]

III

 

Een vuur in de avond, het smeult

 

en denkt na en plotseling

 

vlamt het.

 

 

 

De muziek van die guitaar, dat

 

zwaarmoedig gemompel en ineens

 

dat wankele dansen.

 

 

 

De schemerige akkers, die wolken van

 

even opstijgende vogels, en dan

 

strijken ze neer.

 

 

 

Oefeningen, in vertrekken,

 

in verdwijnen.

[p. 62]

IV

 

Al die pogingen om te blijven

 

 

 

- het had daar geregend, de zon brak

 

door de wolken en dreef de regen uit

 

de groene hellingen, de wijngaarden,

 

het gras, de grond: het dal vulde zich

 

met lichtende nevel, en de zon ging

 

onder, de hemel werd donker, de wereld

 

werd wit, en tenslotte was het nacht -

 

 

 

alsof een foto langzaam terugkeerde

 

naar zijn negatief, en dan verder

 

naar het moment waarop hij werd genomen -

 

 

 

al die pogingen, maar wat je ziet

 

is al niets meer dan herinnering.

[p. 63]

V

 

Het is als een hand die zich ooit

 

heeft gesloten

 

 

 

zich opent tot hij weer ligt als voor

 

hij zich sloot

 

 

 

daar ligt op zijn rug

 

 

 

de vraag niet wat hij ooit

 

greep en nu losliet,

 

 

 

het geheim is wat

 

hij verborg.