Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261) (1980)

Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

(1980)– [tijdschrift] Tirade– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 433]
Willem Jan Otten Mededelingen aan het verbond van Robinsons I Zonder hersenspinsel geen redding Eens zult u ontwaken, alleen, op een eiland, en niemand die over uw ruggegraat streelt. U trekt uit uw handpalm een splintertje wrakhout, en ziet dan de lijnen, geweven in eelt. U kijkt naar het eiland. Krankzinnig veel muurtjes. Elk muurtje mondt uit in een muurtje mondt uit in de kei die u opraapt - want alles hangt samen met alles, zoals ook gedachten, zij weven verdriet in uw hoofd.
[pagina 434]
Verkavel het missen met muurtjes van beelden, herinner de baby die, zonder te weten waarom, in zijn wagen, denkbeeldige kiezels omvat en laat vallen en zo zijn veel dieper, want eerste alleen-zijn verdeelt in beweging, een beeld dat zijn hersens beweegt om te komen tot denken, tot spinsels en, later zelfs: hoop.
[pagina 435]
II Een eiland is een definitie Zorgen dat wat vastligt loskomt. Keien uit een akker rapen, keien op een muurtje werpen, ruimte scheppen tussen regels, levens, streepjes zetten tussen wat je denkt en wat je open laten moet - de waarheid -.
[pagina 436]
III Een eiland pakken zoals een vluchteling zijn koffer Een man die moet vluchten staat voor zijn boeken. Hij wrikt. Elke titel een tralie. Nu hij vertrekt kan niets van zijn plaats. Hij wikt en hij weegt en hij weet zich beul, of God, toen Hij Adam een rib moest ontrukken. En hij zegt: ‘Wat ik ook pak is een kei op een muurtje gesmakt. Als de werkelijkheid werkelijk wordt is de koffer van mijn bestaan de grens. Hoe ik ook pak, in de akker zullen altijd keien zijn.’ En hij pakt.
[pagina 437]
IV Een gedicht is een kei, even Even even heeft deze kei in een warme hand gelegen. Even even is deze kei toen hij naar zijn muurtje zweefde naar Goliath op weg geweest. Even even is deze kei in de hemel stil gebleven, net als de maan. Even even heeft deze kei in een warme hand gelegen op de plaats van de buik van een vrouw. En even even heeft deze kei van een hand de levenslijn geschampt, o, even even.
[pagina 438]
V Vacuologisch manifest Wat is dat precies, de apocalyps? Of beter misschien: wat noemen wij leeg? Gegeven: een bom die boeren verdelgt maar muren laat staan. Het eiland wordt leeg, dat spreekt, ongeveer zo leeg als vandaag: de hitte is groot, de boer is naar huis, zijn akker verdampt in trillende lucht, een sproeier hij slaakt zijn zuchten. Geronk, ver weg, van een pomp. Wij stellen ons voor: gesmolten de boer. Is dit dan dus leeg? Zo ja, wat dan niet? Zo niet, wat dan wel?
[pagina 439]
Wat noemen wij leeg? Misschien exact dát wat zij die zo'n bom ontwerpen nooit zijn. Gesteld: zo'n meneer bevond zich nu hier en niemand bewoog, het eiland leek leeg, en iedere kei werd warm van de hand die hem heeft geraapt een jaartelling her - dan nog zag hij niets. Hoe anders zijn ‘leeg’ dan wat wij nu zien! Nooit zegt hij: ‘Iets is en toch is het niet.’ Hij ziet wat hij ziet. De droom van de man die, sterven na dood, zijn Vrijdag bedacht? Nog nooit in geloofd. Wat moeten we dan?
[pagina 440]
Hem volgen. Zijn blik bestuderen. Beschrijf de leegte die hij niet ziet. Vul het niets met iets wat niet is, met taal, poëzie, bijvoorbeeld: een vrouw verwarmt met een kei haar wang. Of een man, een schipbreukeling, mirakels ontsnapt, knielt neer waar wij staan en opent, onthutst, zijn koffer, en zegt: ‘dit krijgt u van mij’, en geeft hem een kei.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Willem Jan Otten