Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 181]

Adriaan Morriën
Acht gedichten

Een huis waar geen muis in wil wonen.
De kasten zijn altijd gesloten -
van één ervan klemt zelfs de deur.
De vloeren zijn van beton,
de muren van steen en cement.
Nergens een kaaskorst, een paar kruimels brood.
Nergens een scheur, een holte, een spleet
die toegang geeft tot iets eetbaars.
Geen rommel. Niets dat een muis herinnert
aan vroegere tijden, toen het nog ritselde
achter 't behang, zodat de eenzame lezer
opzag van zijn lektuur en even besefte
dat hij niet helemaal eenzaam was.

[p. 182]

Japanse vlieger

 

De witte maan

 

in de rode hemel

 

boven de zwarte aarde.

[p. 183]

Beeldspraak

 

Je huid beeldt de winter af.

 

De mooie winter als het heeft gesneeuwd

 

en 't langer licht blijft in de stad.

 

 

 

't Geluk je in huis te horen.

 

Je oksels ruiken naar salie.

 

Je mond is godsdienstiger dan een wrat.

 

 

 

Je lijkt op een zilveren lepel.

[p. 184]

In memoriam

 

In het café, alleen, met mensen om mij heen,

 

denk ik aan je. 't Verleden valt uiteen

 

en jij verschijnt uit de verafgelegen

 

gebieden van de tijd waar je verblijft.

 

Je glimlacht, niet raadselachtig, maar gewoon,

 

zoals je het zo dikwijls deed.

 

Ik zie het stukje porselein in één

 

van je voortanden dat ik probeerde

 

te kussen. Maar 't kon natuurlijk niet:

 

het was te klein en vormde met de tand

 

tezeer een glad geheel.

[p. 185]

Na het sneeuwen

 

De laatste dralende vlokken

 

zijn wel het mooist. En het liefst,

 

als kussen na een omhelzing.

[p. 186]

Avondmaal

 

De tafel is gedekt, het brood

 

gesneden en vernoemd.

 

Tanden, kiezen en tong spelen

 

het spel dat is gedoemd.

 

 

 

Mij voedende verteer ik ook

 

mijzelf, want elke bete broods

 

breekt leven af, hoewel het lijkt

 

alsof ik het herstel.

 

 

 

Ik eet mij dichter bij de dood.

 

De kruimels op mijn bord

 

lachen mij toe. Mijn mes is moe.

 

Mijn hand hangt hulpeloos uit mijn keel.

[p. 187]

Andermans leed

 

't Verhaal van het leed van een ander.

 

Hoe vaak herhaald voordat het vervelend,

 

belachelijk, zinneloos werd?

 

Mijn ouders gestorven, begraven maar niet

 

ten derden dage wederom opgestaan uit de dood.

 

De diepe slaap des doods: zelfs niet meer dromen

 

van 't leven waar de levenden mee bezig zijn.

[p. 188]

Moment musical

 

Op straat twee oude mensen. De vrouw

 

(kort, dik) hobbelt wijdbeens. De man

 

(krombenig, mager) steekt huizenhoog boven haar uit.

 

Zij praat in korte norse zinnen.

 

Hij antwoordt in losse luchtige woorden.