Tirade. Jaargang 23 (nrs. 242-251)

[p. 266]

Sipko Melissen
Vijf gedichten

wat jij eens was
wordt steen of gras
anderen gaan over je heen
naar dezelfde open plekken
onder dezelfde lege hemel

doet het er toe
dat ik jou lief had
met dezelfde gloed
als een ander een ander
telkens tijden later

blijven er bewijzen
van de felle rillingen
die door jouw lichaam gingen
of ligt die last alleen op mij
enige getuige van al je huid

maar ik sterf uit
en word dezelfde steen

[p. 267]

Stille zaterdag

 

het regent nu en dat betekent niets

 

het regent in zoveel gedichten

 

het weerbericht voorspelde weliswaar

 

zacht voorjaarsweer maar dat betekent niet

 

dat ik de moed laat varen op dit plein

 

 

 

ik denk aan jou en dat betekent niets

 

je duikt zo vaak door mijn gedachten

 

weer geen bericht maar dat betekent niet

 

dat jij niet bezig bent met mij ook nu

 

het regent op dit godverlaten plein

[p. 268]

Le monde

 

jij bent in de stad

 

die ik ken als de palm van mijn hand

 

 

 

ik zit op een vreemd terras

 

lees langzaam een vreemde krant

 

 

 

ii uur je stapt in de tram

 

lauriergracht leidseplein

 

 

 

de melkbleke lucht breekt stuk

 

tussen heldere schotsen de zon

 

 

 

die als ik de weerkaart bekijk

 

ook doorkomt in Amsterdam

 

 

 

ik sta op vouw de krant langzaam dicht

 

geruststellend weerbericht

[p. 269]

Gezicht over de Amstel vanaf de Blauwbrug te Amsterdam.

 

Drawings of Rembrandt.
ed. Seymour Slive, II, 317.

 

op de rivier schuift

 

weer het licht

 

dat in zijn ogen scheen

 

toen hij het potlood pakte

 

om in één lijn de hemel

 

te vangen: bomen water huizen

 

aan beide kanten

 

 

 

de witte roeiboot in het midden

 

 

 

zodat wat samenhang vertoonde

 

zomer zestienvijfig

 

herstelt

 

het ogenblik

 

dat deze bladzij openligt

[p. 270]

Lucas van Leyden (1494-1533)¹⁾

 

toen hij voelde dat zijn einde kwam

 

vroeg hij de werkster of zij hem

 

nog eenmaal buiten brengen wilde

 

nog één keer wil hij kijken naar de lucht

 

 

 

buiten de poort laat hij de lage weiden

 

voor wat zij zijn alleen de confrontatie

 

met de blauwe spiegel die hij twee dagen later

 

van een andere kant zal kennen

 

 

 

een einde even sterk als zijn gravures:

 

dagelijks leven bijbeltaferelen

 

ontvangen de ruimte en de heldere lijnen

 

van de verlichting van zijn tijd

 

 

 

het polderland waarin het licht

 

de mens niet onderscheidt van 't gras

 

zal pas door Rembrandt worden ontsloten

 

voor papier honderd jaar na zijn dood

1) Carel van Mander, Het Schilder-Boeck, fol. 214 v.^o