Tirade. Jaargang 23 (nrs. 242-251)

[p. 23]

Leo Vroman
Jubileum

Het herfstbos dreunt nog van gewicht.
Als de blaren vallen wordt het licht.
Dit wordt mijn drie honderdste gedicht.

Ik ontwaakte als in de tropen.
Het raam stond nog een beetje open.
Ik hoorde droge vogels lopen.

De wind liet de gordijnen zwieren
als op de adem van veel grotere dieren:
foggels, flappers, lammergieren.

Het waren spreeuwen en helaas
vormden hun lijfjes maar een waas
door het gebocheld horregaas.

Ik zag je liggen in een licht
als van een zacht en toch heel dicht
nabij gelegen vergezicht,

zo noodzakelijk grof en fijn
als spreeuwen op het raamkozijn;
ook zo groot en toch zo klein.

Volgens jou gaat dit voorbij.
Wie gaat eerder dood, vraag jij.
Al het andere, volgens mij.

[p. 24]

 

Toch, in een slordig ongeluk

 

kunnen wij niet goed samen stuk.

 

Dat is het grootste ongeluk.

 

 

 

Nu jij beroertes bestudeert

 

leer ik mee hoe vlug verkeerd

 

dit alles kan vergaan, verleerd.

 

 

 

Moet mijn verstand ineens zo knakken

 

als van appels moede takken

 

laat mij dan voorover hakken:

 

 

 

wat ik niet weet kan ik niet doen

 

en wat ik straks nog weet van toen

 

is sneller dood dan deze zoen.

 

 

 

Ach! Meteen vluchten de spreeuwen

 

die zo zoet zaten te geeuwen

 

weg, de herfst in.

 

 

 

Nu slaap je weer, daar droom ik van

 

hoe een geheel verlamde man

 

toch nog zelfmoord plegen kan.

 

 

 

Ik stop een klok onder zijn huid;

 

vergeet hij daarvan het geluid

 

dan staat die stil en is het uit.

 

 

 

Stop een pilletje in zijn fles;

 

herkent hij niet de letter S

 

dan stikt hij toch net niet expres.

[p. 25]

 

Hoe dun is ons geluk, hoe klein

 

grabbelen we aan ons ijl terrein

 

als spreeuwen aan het raamkozijn.

 

 

 

Straks, al blijven onze oude

 

lichamen elkaar vasthouden

 

wordt een ervan het eerst verkouden.

 

 

 

Mijn hemel met jouw eeuwigheid

 

hoe raken we ons gevoel van tijd

 

dan als je belieft het eerste kwijt?

 

 

 

Wat doe ik bij het vallen van de maan

 

of als de golven van de oceaan

 

ineens als glazen bergen blijven staan?

 

 

 

Zacht, dat valt buiten je warme armen,

 

meer dan een liefde ver van ons vandaan.

 

 

 

Wij wachten enkel op die schrikseconde

 

als een van onze spartelende monden

 

stilstaat als een vreemde wond.

 

 

 

Maar als de helft van ons zo overlijdt

 

zijn we nog niet alles kwijt:

 

mijn witte cellen kruipen nog een tijd.

 

 

 

Prop een gebruikte zakdoek in mijn gat,

 

maar houd mijn open ogen nog wat nat:

 

dan zien die toch, wie weet, nog wat.

[p. 26]

 

Ik heb je zo onrembaar lief

 

als een sneltrein waar mijn hoofd uit steekt

 

dan kan het je nog weg zien staan

 

het heeft je zo gevaarlijk lief

 

dat het de paal niet toe ziet slaan

 

die door zijn achterschedel breekt

 

zo verschrikkelijk lief.

 

 

 

Als wij om beurten ademhalen

 

ruist het als een vliegtuig dat gaat dalen.

 

 

 

Ik hoor de landwind dreunen tegen de wielen.

 

De stilte. Het tikken van de regen.

Brooklyn, 23 november '78