Tirade. Jaargang 20 (nrs. 211-220)

[p. 404]

[Tirade september 1976]

A. Roland Holst
Laatste gedichten

Van zijn verleden was veel bijgebleven:
een grote plank vol van oudbakken brood.
Hij lag zijn lange leven te herleven
tot hij verveeld zijn starende ogen sloot -
Het is voorbij en alles zal voorbijgaan,
dat is maar goed ook, dacht hij, en hij snoot
zijn oude neus - ik zal voor niets opzij gaan
en zeker niet voor de Weldoener Dood. -

[p. 405]

 

Meeuwen zwierden langs zijn ramen

 

en schreeuwden, maar de verre zee

 

bleef stil - hij prevelde de namen

 

van wie ontsliepen, en gedwee

 

dacht hij: straks zal ik ook ontslapen,

 

als ik eindlijk aan de beurt ben.

 

Het zij zo (en hij zat te gapen)

 

goed maar dat men aan sterven went.

[p. 406]

 

Languit en starend lag hij na te denken

 

over de jaren van zijn stil bestaan

 

en dit kil sterven, dit langzaam indrinken

 

van de teugen des doods waar geen ontgaan

 

aan is en ook ooit aan zijn zal zolang mensen

 

ontslapen als de dieren en tot stof

 

vergaan; hoe luid zij ook de dood verwensen

 

of slinks uitstellen en nog doen alsof

 

die laatste kuil niet lang al werd gegraven

 

en naar hen gaapt - Geen vogel zingt dan meer,

 

enkel het heilloos krassen van de raven

 

wordt er gehoord als de doodkist terneer

 

gelaten wordt aan lange touwen - tranen,

 

ijdele tranen en het traag gebukt

 

weer huiswaarts gaan onder de lange lanen

 

die naar het kerkhof leiden waar men snikt

 

en vergeefs snikt om het voorgoed vergane.