Tirade. Jaargang 19 (nrs. 201-210)

[p. 559]

Frank Wedekind
De zoöloog van Berlijn

Mensen, luister naar het wedervaren
van een zoöloog al in Berlijn.
Een agent die greep hem bij de haren,
bij de rechter van instructie moest hij zijn.
Die begon hem lelijk uit te knijpen
en hem te belasten met een feit
waar ze hier de mensen graag voor grijpen,
naam'lijk schennis van de majesteit.

De beklaagde zei: 't zou me berouwen
als het waar was, wat u daar beweert.
Maar het feit dat koeien graag herkauwen,
heeft nog niemand ooit geïrriteerd.
Dat er daarbij koeien zijn met vlekken,
weet ik ook al sinds mijn kindertijd.
Wilt u dit op onze majesteit betrekken,
dan beledigt u de majesteit.

Voor de majesteit, dat kan ik zweren,
heb ik het verschuldigde respekt.
'k Ben verheugd, evenzovele keren
als er weer zo'n schenner wordt ontdekt.
Want dan kan de majesteit bevroeden
hoe het volk hem naar de ogen ziet.
Dus een mopshond blijft, hou me ten goede,
zonder meer een zoogdier. Anders niet.

[p. 560]

 

Ik ging voor de staat en zijn getrouwen

 

volgens voorschrift altijd door het slijk.

 

'k Heb op hoog bevel mijn bek gehouwen,

 

nam voor anarchisten steeds de wijk.

 

Moest ik spreken op vergaderingen,

 

dan hielden de spionnen me wel klein,

 

maar 'k wil aangaande varkens toch bedingen

 

dat het varkens, en geen mensen zijn.

 

 

 

Rechter, 't is me waarlijk een behoefte

 

jou te groeten met een diep respect,

 

daar je steeds het allergrootst geboefte

 

met de mantel van de liefde hebt bedekt.

 

Maar al roep ik ‘hup!’ en ‘halleluja!’

 

van het Schwarzwald tot de Kaukasus,

 

't neemt niet weg dat de hyena een hyena,

 

en de pauw een mooi stuk pluimvee is.

 

 

 

Toen de zoöloog was uitgesproken,

 

kwam een hele hoge ambtenaar,

 

en vond uit dat dit betoog kon stroken

 

met een fijne celstraf van een jaar.

 

Ergo: zoölogie is voor de meesten

 

een te gevaarlijk vak in deze tijd,

 

want er schuilt in bijna alle beesten

 

een stuk schennis van de majesteit.

Vertaald door willem wilmink

Wedekind had in 1898 een gedicht op keizer Wilhelm II geschreven, dat hem te staan was gekomen op een gevangenisstraf wegens majesteitsschennis. Naar aanleiding van dit voorval schreef hij het bovenstaande chanson, dat hij zelf op de luit begeleidde. Het vertoont veel gelijkenis met Alexander Cohen's verdediging van het feit dat hij ‘gorilla’ had geroepen terwijl koning Willem III voorbijreed, (zie: Alexander Cohen. In Opstand)