Tirade. Jaargang 19 (nrs. 201-210)

[p. 411]

C. Buddingh'
Ode aan de round pond

Zat ik er maar weer, in zo'n ietwat krikkemikkige

deck-chair, misschien als de meeste

Londenaren zelf nog niet helemaal bekomen

van het Stones-in-the-Park-spektakel - maar wat

in Engeland moet niet lang mee? - het zonnetje

op mijn gezicht, een hemel vol vliegers,

en achter mijn rug het uitbundig geblaf

van horden kopjebuitelende honden,

uit te turen over die tienduizend maal vergrote
rijksdaalder van schemergrijs water, met hier een eend

en daar een perfect overstag gaande speelgoedclipper

en altijd wel weer een breed-grijnzende Japanner

die vlak bij de rand op de foto wil.

Vaak denk je: waar zou ik nu echt het liefst willen wonen?

En ik weet het nog steeds niet precies,

maar hier, waar hippies hun wandelwagentjes

tussen schakende Indiaërs door manoevreren

en moekes in ulevelroze behoedzaam

over de benen van dealers stappen,

zou ik, als het dan toch moet - en ja, het moet,

zo niet morgen dan overmorgen, geloof ik,

mijn gelukkig nog allerminst vakerige ogen het liefst
voor de laatste keer sluiten, met op mijn gretige retina
dat diafane decor van blauw zinderend licht

en flarden van Land of Hope and Glory

uiteenspattend op mijn trommelvlies.

[p. 412]

 

Want dit is Peter Pan-land: wanneer je hier iemand

 

schuimbekkend amok zag maken,

 

zou je denken: ‘Hé, een komisch acteur,’

 

of: ‘Zeker opnamen voor een nieuwe

 

tv-spot,’ hier lijkt alles een plaatje

 

uit een fijn-ouderwets kinderboek:

 

in dit vredige knikkebollersdomein

 

voel je zelfs geen apartheid tussen mensen en dingen:

 

lach is mens, vijver hond, vliegtuig hemel, bootje kind:

 

heel de historie is hier teruggebracht

 

tot twee of drie lui-lome rimpelingen,

 

je knipperde zelfs maar nauwelijks met je ogen

 

als er hier een man over 't water liep.

 

 

 

Daarom moet je hier misschien ook niet al te vaak zitten,

 

natuurlijk, illusies zijn mooi,

 

maar ook met de prachtigst nagemaakte

 

tien-pondbiljetten loop je al gauw

 

tegen de lamp - en daarginds, waar de daken

 

boven de roerloze bomen uitblikkeren

 

accepteren ze geen sprookjespennies meer.

 

Trouwens: het park gaat als 't donker wordt dicht,

 

de nacht kent nu eenmaal geen oases, maar morgen

 

mag iedereen die zin heeft terugkomen en languit in 't gras

 

wegdromen, of in zo'n ietwat krikkemikkige

 

deck-chair uitturen over het leven

 

waarin hij ook even een zwaantje was.