Tirade. Jaargang 18 (nrs. 193-200)

[p. 593]

Rutger Kopland
Twee gedichten

Plaatsen, passages

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.

Zomer, nu alles in me terugkeert
zie ik het paard weer, liggend
met gestrekte benen, als was zij
dood, met wieltjes, en de grijze, veel
te dikke buik waaruit een kraai pikt,
dons en haren voor haar nest.

[p. 594]

 

Paarden waren ver weg, met dit vergezicht

 

heb ik het moeten doen. Ik heb niet geweten

 

dat ik onder hen graasde en was.

 

 

 

Nu ik weer paard ben, af en toe, zoals nu,

 

is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al

 

dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent,

 

een paard, ver weg in de wei.

 

 

 

Zij heeft me gevraagd hoe het onder de mensen

 

was. Geen mens had mij dat ooit gevraagd. Dank

 

je, heb ik gezegd. Dat was niet haar bedoeling.

 

 

 

Als het mist, zie ik haar kop boven de mist,

 

als het regent, glimt ze alsof haar hele

 

lichaam huilt, als de zon schijnt,

 

schommelt ze met haar kont. Allemaal

 

voor mij, dat zie ik wel.