Tirade. Jaargang 18 (nrs. 193-200)

[p. 552]

Judith Herzberg
Vier gedichten

De vlier heeft twee manieren:
één knoestig, hout met bast,
één snel omhoog, en hol als riet
wat vreemd aan één boom past.

[p. 553]

 

Onzeker of dit ochtend was, na

 

zo een korte en ondonkere nacht

 

begonnen aan de horizon

 

sommige vogels vast

 

een voorlopiger koor

 

dan anders.

[p. 554]

 

Opgehemeld door geleerden

 

waar hij in zijn jaloers gewoel

 

mee competeerde, zich bij voegde -

 

Terwijl de vrouwen die hij, in zijn angst

 

van ze te houden, zwetend streelde

 

zwijgen als zijn graf.

[p. 555]

 

Eén schreef: ‘het tragische besef

 

is een aestetisch middel, een menselijk maaksel’

 

hij vond de wereld heerlijk

 

zijn leven gif, en stikte

 

in zijn eigen braaksel.

 

 

 

Eén hield ervan de dingen te bezien

 

met verbaasbaar, verrasbare ogen

 

‘een sprong vanuit het te gewisse is geluk’

 

zei hij, en kromp ineen,

 

zijn maag was stuk.

 

 

 

Een derde was de wereld een ontgoocheling

 

soms kon een wenk een klank hem even wekken

 

zijn commentaren hield hij stug en nukkig

 

al had zijn oog een twinkeling.

 

Hij leefde ontevreden zo. Lang en gelukkig.