Tirade. Jaargang 17 (nrs. 183-192)

[p. 440]

Drie gedichten
Bea Vianen

Exkuus

Waarom heb ik gehuild en
weer was ik bang dat er
geen einde zou komen aan al die
dichte, griezelig uitziende droombomen,
de rode zandweg, per abuis genomen.

Hoe is het mogelijk als
het gesprek in bed besloten werd
met herinneringen aan vleesroze
oleanderbloesems, hun zoete prikkelgeur
bij het vallen van de schemering?

ik moet wel heel ver
zijn gegaan door met angsten
mijn verblijf in Holland goed te praten.

[p. 441]

Mijn erf

Af en toe
neemt in een plaatselijk gesprek
het vraagstuk van hoe ruim en rustig wonen,
door mij in de belangstelling gebracht,
de broze overhand.

En zie het bleek bezoek verstarren
om de wensbeschrijving van mijn erf,
mijn huis met alles altijd open.

Ik zeg maar:
het is niet hier, maar daar begonnen,
waar we naar het schijnt niet meer
zullen komen en waar we elkaar
achterelkaar op de vlucht hebben gejaagd.

[p. 442]

Recept

Bij iedere windvlaag
krijgen de guavebladeren een andere plaats:
een stukje erf in afwisselend décor,
's middags onder het raam van mijn kamer
Ik ben net wakker volgens het voorbestemde recept:
geschuifel van dorre bladeren,
weggeveegde tranen, een neus vol snot alsof
de verpleger van 's Lands Hospitaal met
een quasi-ernstig gezicht zijn hand uitstrekt en
mijn vader het doorlopend bewijs voor de barak waar
mijn moeder ligt overhandigt.