Tirade. Jaargang 16 (nrs. 173-182)

[p. 595]

Vier gedichten
Hanny Michaelis

Amalrik, Boekowski
en de talloze bekende
en vooral onbekende anderen
die links en rechts over de wereld
verkommeren achter tralies
en prikkeldraad om hun kritiek
op het gezag, ze zouden ons
eens moeten zien, wij die geen blad
voor de mond hoeven te nemen:
als kemphanen tegenover elkaar
over de vraag of openlijk protest
tegen hun lot op dit moment
wel oirbaar is. Tactiek het sleutelwoord,
politiek engagement de talisman
tegen schaamte en schuldgevoel.
Ons ideologisch gekrakeel
kent tijd noch zelfverwijt.

Een gedicht hoeft dit niet te heten
maar ik moest het wel kwijt.

[p. 596]

 

Hoe lieftallig

 

strekt de stad zich uit

 

in de perzikzachte gloed

 

van een lage zon

 

met tussen haar stenen plooien

 

het blauwgrijze dons

 

van de zo juist geboren

 

avond en om zich heen

 

een groen, sereen heelal

 

krimpend in haar tentakels.

[p. 597]

 

De witte wimperloze blik

 

van kwiklampen over een lege

 

asfaltweg. Donkere huizen

 

tegen een donkere lucht

 

zich herhalend in donker water.

 

 

 

Tussen kurkdroge struiken

 

hurkt de decemberwind.

 

 

 

Een unieke plek voor wie

 

zijn kans durft grijpen

 

om ongezien met fiets en al

 

in de Styx te verdwijnen.

[p. 598]

 

Langzaam maar zeker

 

strekt de dag zijn zebrahals

 

naar een roodkoperen zon.

 

Wind woelt door het natte

 

groene haar van stadsplantsoenen,

 

ontrolt een hardblauwe vlag

 

boven de daken. Wie dit ziet

 

heeft de nacht overleefd

 

of hij wil of niet.