Tirade. Jaargang 15 (nrs. 163-172)

[p. 273]

[Gedichten]

Voor het slapen gaan
een bloeddorstige mug
met de spuitbus vastberaden
achtervolgen. Liever niet
kijken naar het machteloze
gespartel, de langzaam verstijvende
pootjes, het gekromde lijf. Daarna
wakker liggen van ontzetting
over de honderden mensen
die op dit ogenblik kreperen
aan de wonden die ze elkaar
opzettelijk en geestdriftig
hebben toegebracht:
in Vietnam uiteraard.

Hanny Michaelis

[p. 274]

 

Druk pratend en doelbewust

 

liepen we door de avond.

 

Boven het barokke ratjetoe

 

van mooie en lelijke huizen

 

vingen ruige winterse wolken

 

op hun toppen het laatste licht.

 

Pril groen huiverde in de wind

 

net als wij toen we even

 

stilstonden op de brug en zonder iets

 

te zeggen uitkeken over de Amstel.

 

De zomer leek eindeloos ver

 

en tastbaar nabij.

Hanny Michaelis

[p. 275]

 

Het gerinkel

 

van de telefoon

 

krijgt een ietwat

 

rituele klank

 

als het vooraf gaat

 

aan jouw stem. Doet het

 

dat niet, dan reduceert

 

het me seconden lang

 

tot zijn eigen bestaan:

 

een klinkend metaal,

 

een luidende schel.

Hanny Michaelis

[p. 276]

 

Onbekommerd toont Amsterdam

 

haar rotte gebit, haar aan aardgas

 

stervende bomen, haar onrein water

 

waarin de zon zich weerkaatst.

 

Uit ontelbare vervuilde neusgaten

 

blaast ze kwaadsappige dampen

 

over haar daken vol televisie-antennes

 

en duiven, waarboven de hemel

 

licht wordt en weer donker, sterren

 

balanceren een paar minuten op de spits

 

van een kerktoren, carillons

 

mengen hun valse stemmen in

 

de oorverdovende musique concrète

 

van auto's, ambulances, pneumatische

 

boren, sloophamers, hei-installaties

 

en overal kruipen mensen in en uit

 

de schulp van hun huis, hun krot,

 

hun dierbare, gehate puinhoop.

Hanny Michaelis