Tirade. Jaargang 15 (nrs. 163-172)

[p. 84]

[Gedichten]

Tante's dood

Het is heel waardig, tante,
Op 1 april te sterven!
De eng'len zullen zeggen:
Wat is dat voor een grapje,
Die krasse oude dame,
Of is het echt een dode,
Een echte dode tante?

Zij was reeds bij haar leven,
Zo zullen d'eng'len zeggen,
Een zeldzame verschijning:
Haar weldoen was wat snibbig,
Haar goedheid halfbegrepen,
Wij moeten haar bij dezen
Met eerbied welkom heten!

Willem Wilmink

[p. 85]

De boerenvrouw

Daag'raad welhaast: de kille nachtwind luwde.
Zij gaat naar buiten en hoort emmers rink'len,
Verwijlt bij stad, schitt'ring van licht en wink'len,
Bij alles wat zij opgaf toen zij huwde.

Steeds voelt zij in zich, maar allengs verzwakter,
Waarom zij hier het leven niet kan harden:
Half nog onzichtbaar in de nevelflarden
Passeren pachters met een laag karakter.

En met een vaag bewegen van haar schouders
Denkt zij terug aan vroege kindertijd,
De zachte troosting van de kindermeid,
Het zeer beschaafd gelispel van haar ouders.

Aan d'echtverbintenis in 't klein gehucht,
Later, met al d'in 't zwart geklede buren,
De prediking van vele lange uren,
Die haar verlegen maakte en beducht.

En plots'ling, in een onverklaarb're gloed,
Huiv'ren haar borsten in het ruwe linnen,
En ze wil vluchten, maar ze gaat naar binnen,
Waar haar de boer met norse blik begroet.

Willem Wilmink

[p. 86]

Een meneer

meneer Wendrich was de eerste man in Enschedé
met een neonlichtreclame op zijn huis

in rode letters had hij laten aanbrengen
het woord Wendrich
(meneer had hij weggelaten)

en na gedane dagtaak stond hij
de armen op de borst gekruist
te kijken naar zijn naam en naar de sterren

mijn vriendje placht dan op het dak te klimmen
en daar een vage handeling uit te voeren
zodat het woord verdween

Wendrich Wendrich! hoe goed
kan ik mij achteraf uw hoogtevrees
en uw verbittering begrijpen!

Willem Wilmink

[p. 87]

Hondje

ze bijt nooit
dieren zijn beter dan mensen
dat zeg ik vaak
ze bijt nooit
u moet iets hebben dat haar
zenuwachtig heeft gemaakt
het zijn stomme dieren
maar o zo verstandig
dat zeg ik vaak
ze moet gemerkt hebben
dat u niet van honden houdt
of houdt u wel van honden
u bloedt wel heel erg
u bent wel erg zwijgzaam.

Willem Wilmink

[p. 88]

Ans

al die herinneringen zijn eenzaam
nu zij ze niet meer weet:

de tuin met een schommel in zonlicht.
de vijver. het verdronken vogeltje.

de morellenboom bloeit,
wij kunnen de morellenboom zien bloeien,
buurmeisje,
maar wij kunnen daar niet meer komen.

Willem Wilmink

[p. 89]

Kinderjaren

een boerderij waar ooit brand heeft gewoed,
maar niet alleen daarom geblakerd:
het is ook de ouderdom, ook het roet.

zeildoek in het blad van de tafel
die zwart is van vliegen. de tafellade:
Calvé-kwartetspel. bidprenten. Lourdes.

het langzaam draaiende rad van de droom,
soms leidt het langs dit vreemde domein
in het hart van de zomer - korenvelden,
vermolmde schuur:

dus ook de jas aan de roestige spijker.
dus ook de gek in de buurt.

Willem Wilmink