Tirade. Jaargang 14 (nrs. 153-162)

[p. 361]

[Gedichten]

Anachronisch

Zijn pollutie is een executie, door de
peristaltische riolen van de wereld wordt hij
afgevoerd met paard en wagen, de gebroken polsen
op de rug geboeid, zijn tranen branden
zwartomkranste gaten in zijn blinddoek maar in een
koffer draagt hij zijn pleidooien voor genade.

Later trillen zijn gewrichten in de stille hoop
dat alles een vergissing was, en als zijn laatste
vraag waarom dit is gebeurd belachelijk maar
onafwendbaar in het duister als een vonnis
uitgesproken is antwoordt de zaal hem niet
dan met gefluister; op de trappen zoekt hij
tastend naar bekenden om zich aan een opgestoken
vuist, een uitgestrekte arm vast te klampen
en tenslotte, in zijn halfslaap, neemt hij
in een hoge kamer zonder ramen op een schitterende
troon van wreedheid plaats; zijn kruin werd door
zijn beulen kaalgeschoren en de deuren zijn
gesloten, iedereen is binnen om van zijn electrocutie
te getuigen: ‘Zijn ontwaken kwam als troost te laat.’

T. Graftdijk

[p. 362]

Het zwembad

In gedachten construeert men monumenten
zijner nagedachtenis: dramaticus, creëer dan
nu een nieuwe romantiek - want plotseling is
de bevolking naar het zwembad uitgestroomd
om hem te zien.

Maar zonder vleugels vraagt hij staande op
de hoogste duikplank om een Daedalus als vader,
en wanneer hij twijfelt tussen naar beneden
springen of in bed zijn angstdromen vervolgen
dreigt men duizendkoppig schreeuwend met
castratie als vergelding: op de stenen bodem
ligt zijn neergestorte lijk, het zwembad had
men met vereende krachten leeggepompt
zodra men wist dat hij zou komen.

T. Graftdijk

[p. 363]

Het souterrain

Je bent voor eeuwig in de hysterie verdwaald
dat je mysterie afgestorven is en ik weer
naar je om kan zien, zo onbenoembaar kruip je
door de gangen van het souterrain
om starend door de gaten van je masker mijn
projektie op de grond en op de muren
terug te vinden,

en zo onbegrijpelijk bedrogen blijf je naar mij
vragen in de ondergrondse schemering van
ondergang en wederzijdse wroeging waar ik
van jou afgesloten achter glas je ziel,
je ziekte ongezien verworpen heb, je laatste
lichaam in een aggregatietoestand van
verstikking en verdrinking in vergetelheid
ver achter mij heb nagelaten.

Om dan als in een afgrond in je rimpels neer
te storten en voorgoed in jouw dimensies
op te gaan, omdat je oudheid hartverscheurend
is en je verlossing nog zo lang op zich
laat wachten... - maar je blijft het afgedwaalde,
tegen mij gerichte leven dat ik toen we bijna
buiten waren in het hol heb teruggejaagd:
als in een middeleeuws asyl onschendbaar ben
je noch in afstand, noch in tijd door mij
te achterhalen.

T. Graftdijk