Tirade. Jaargang 14 (nrs. 153-162)

[p. 13]

[Gedichten]

Vijf uur zaterdagmiddag.
Uit brekende wolken
ontsnapt wat licht.
Het ruikt naar voorjaar.
In de kroeg aan de overkant
gaat tegelijk met de lantarens
op volle kracht de juke-box aan:
For the times they are a-changin’
zingt Bob Dylan en ik weet
dat het winter wordt.

Hanny Michaelis

[p. 14]

 

Op straat

 

springt een lelijk meisje

 

een lelijke jongen om de hals.

 

Verveeld wendt hij zich af

 

net als het leven

 

die enkele keer dat het

 

omhelsd wordt.

Hanny Michaelis

[p. 15]

 

Zolang er mensen zijn

 

blijft er oorlog.

 

Daar zijn we het over eens

 

bij de warme kachel behaaglijk

 

nippend van onze cognac.

 

Een spotgoedkoop alibi

 

voor afzijdigheid, inderdaad.

 

Helaas waterdicht.

Hanny Michaelis

[p. 16]

 

Zoals de luchten konden zijn

 

in maart en juni en september

 

(melkwit en ziIvergrijs

 

met hier en daar een zweem van blauw

 

ver als de toekomst en even vaag)

 

zijn ze gebleven. Nog steeds

 

drijven boven de daken wazige

 

visioenen van vervulling en vrede

 

maar de hoop ze ooit te bereiken

 

is zo goed als verbruikt.

Hanny Michaelis