Tirade. Jaargang 13 (nrs. 143-152)

[p. 497]

[Gedichten]

Mijn eerste vrouw

Zij doet ons kind en ik ben ver
de breuk dateert van jaren her
zij ging om erger te voorkomen
en heeft toen Walter meegenomen

Ik wandel licht door haar ruim huis
en voel mij weer een beetje thuis
een lang verdriet is nu geleden
ik sta vol aandacht in haar heden

Zij zal waarschijnlijk nooit hertrouwen
want daarvoor is zij niet de vrouw en
zij wil maatschappelijk werkster worden

Wanneer ik slurp roept zij mij tot de orde
zo is een kleinigheid toch nagebleven
van ons zo vreemd uiteengevallen leven

Kees Winkler

[p. 498]

De lente herinnert aan een vroege liefde

Langzaam het brommen van de lente
de eerste zoemvlieg draait om mij heen
de magnolia bloeit licht in het lila
de winterjas maakt plaats voor gabardine

De lente, zolang verwacht, en toch gekomen
ik weet nog dat Lotte de sneeuwklokjes kuste
ik was pas student en kon juist begrijpen
hoe een vrouw soms de lente ervaart

Neem Lideke, alleen met beha en dun bloesje
zij is als dat sneeuwklokje in het voorjaar
dat gekust werd door Lotte, nu lang geleden
ik vergat haar te zoenen zo schoon was de aarde

Misschien was mijn leven wel anders gelopen
als ik destijds in Lot's armen gekropen
en gevraagd om te trouwen zo tussen het groen
zij had het die lente beslist willen doen

Kees Winkler

[p. 499]

Hoorn

O stad van mijn jeugd, gevlijd tussen je wallen
met de pantoffelparade in het weekend
(die was met die en dan was het weer uit)
o onherroepelijk verleden

Ik kom er nog eens per jaar
op de verjaardag van onze goede dienstbode
alles is nu veranderd en het stadje
is ver uit zijn wallen gebarsten

Ik loop weer gearmd met Nel de Groot
groter liefde bestond er niet
zij is getrouwd met een dikke heer
en uitgezwermd, als ik, naar de randstad

Hoorn met je mooie parken
waarin ik 's morgens vroeg heel alleen
rondliep, de zon was licht in mijn ogen
en geel het speenkruid langs de stadswal

Kees Winkler