Tirade. Jaargang 11 (nrs. 121-132)

[p. 360]

Portefolio
onder redactie van 33 Nicolaas Wijnberg
Theo Daamen

‘Ik ben geboren op 8 juli 1939 in Amsterdam en kreeg mijn opleiding aan de Rijksnormaalschool aldaar. Werk van mij bevindt zich in de collecties van het Stedelijk Museum te Amsterdam en het Rijk, de Breda-collectie, The Lebebre Gallery in New York en in particuliere verzamelingen. Bovenstaande is eigenlijk alles; meer heb ik niet te vertellen. Subsidies en prijzen heb ik nog niet gekregen.’

Theo Daamen heeft overigens wèl meer te vertellen maar hij doet dat liever schilderend of tekenend en hij is één van de niet zo velen die ook werkelijk een eigen verhaal te vertellen hebben. Het is duidelijk dat Theo Daamen aan de zichtbare werkelijkheid niet genoeg heeft om zich uit te drukken, in zijn werk duiken steeds weer motieven op die duidelijk wijzen op een vertekening van onze dagelijkse wereld en vaak weet hij juist door die vertekening een situatie een sterke poëtische inhoud mee te geven. In deze ondagelijkse wereld valt een sterk accent op de kermisachtige atmosfeer van dansers, trommelaars en gemaskerden, dwergen, koorddansers, tambourijnspelende jonge meisjes en vaak zéér eenzame mensen.

Was in zijn oudere werk vaak nog een invloed van Goya merkbaar, zijn latere werk heeft sterk aan oorspronkelijkheid en vormkracht gewonnen. Ook de motieven, hoewel de ‘saltambanque’ sfeer steeds sterk aanwezig blijft, worden veel persoonlijker, vooral de laatste tijd met het motief van het vlot, al of niet symbolisch, want ik vind het knap dat Daamen met een suggestie kan volstaan, en nooit vervalt in de zo vaak opdringerige kwasie-symboliek van vele andere z.g.n. ‘neo-figuratieven’, die hun werk een misplaatste pretentie meegeeft.

‘Ik schilder naar de realiteit, maar ik vervorm de beelden tot iets onwerkelijks, zoals de Italiaanse filmregisseur dit ook doet op zijn gebied, waardoor de toeschouwer de werkelijkheid weliswaar herkent, maar tòch duidelijk de persoonlijke visie van de maker ondergaat, een visie die eerder op een droom gelijkt dan op de nuchtere werkelijkheid.’

Naast de schilder Theo Daamen staat de graficus, die reeds een indrukwekkende serie etsen heeft gerealiseerd, die als het ware het laboratorium schijnt te zijn voor zijn schilderijen, en misschien komt voorlopig de eigen wereld van

[p. *29]

Meisje in kamer, olieverf, 1966, 122 × 91.5 cm.

[p. *30]

Mensen op het water, tekening, 1967, 49 × 64 cm.

[p. *31]

Man en kind op vlot, olieverf, 1966, 190 × 170 cm

[p. *32]

Meisjes en koorddansers, olieverf, 1966, 122 × 133 cm.

[p. *33]

Detail

[p. *34]

Het bewoonde vlot, tekening, 1966, 75 × 54 cm.

[p. *35]

Meisje met masker, olieverfschets, 1966, 122 × 91.5 cm.

[p. *36]

Joan, gewassen tekening, 1967, 15 × 25 cm.
De foto's zijn van Sjoerd J. Holsbergen, Binnenkant 37, A'dam C.

[p. 361]

Theo Daamen hier nog wel het sterkst tot uiting, hoewel hij zich de laatste tijd bezig houdt met zeer simpele doch heldere meisjesportretten in ets of tekening en het is te hopen dat we binnenkort de resultaten hiervan in zijn schilderijen kunnen terugzien, zij zullen er een nog rijker facet aan kunnen toevoegen.

Wij kunnen u aanraden eens bij de schilder te gaan kijken, hij woont in Amsterdam, Haarlemmer Houttuinen 3, sousterrain, in een zeer merkwaardig kelderatelier, dat overigens ook vol staat met de bijzonder mooie ceramieken van zijn vrouw Heidi Daamen, waarvan we u in de toekomst ook werk zullen laten zien.

N., W.