Tirade. Jaargang 9 (nrs. 97-108)

[p. 400]

D. Hillenius
Vier gedichten

Sledevaart

Eerst alleen het gezicht van Lexje
waarop sneeuwvlokken smelten
ze is warm en vrolijk naast me

dan uitvoeriger:
we moesten haastig afreizen
de anderen, ouder, waren ernstig
koffers, honden, het slaan van deuren
alleen Lexje en ik waren vrolijk opgewonden
we borgen ons onder een langharige vacht

het gevaar naderde
schokkend vertrek en dan het glijden
de onbevreesde paarden
sneeuwvlokken op haar gezicht
dicht bij het mijne
zo'n lange bevrijding
de groeiende onwil om ooit nog ergens
in veiligheid aan te komen

D. Hillenius

[p. 401]

Erfelijkheid

Prachtig toen ze meisje was
wenkbrauwen breed uitgeslagen smalle vleugels
de ogen iets te wijd
vorm van verwondering
maar verder plomp, beslisserig in stem, gebaren
te levensvatbaar
geen onverdragelijk verdriet
toen ze werd uitgevoerd
naar onbereikbaar eiland

schrijven deden we niet
maar de losse elementen van haar schoonheid
(de mond een zweem prognaath!)
onbelemmerd door onvermijdelijkheden
groepeerden zich in de spiegelkamers van mijn hersens
in steeds andere wensvormen

veel jaren later
varkensleren verpleegster
de beslistheid ingegroeid
voorgoed verloren draagster van mogelijkheden
maar haar dochter belde aan mijn deur
die anders niemand vinden kan
en was ‘verrukkings droombeeld zelf’
ik sprak met haar in de vertrouwdheid
van het in mij gegroeide, mij verwante
door mij gemaakte, mij behorende

de elementen eindelijk in mijn liefste vorm geschopt
(maar zoveel ouder ben ik nu)
door een blind paard
kenmerkend voor een god
de mate van zijn onverschilligheid

[p. 402]

 

woorden

 

zo veel te groot

 

voor wat hij zeggen wou

 

dat wat zijn vrienden moesten zijn

 

- onraakbaar voor de vage bellen -

 

doorgingen met hun kleine werk

 

hij blies alsof hij leven in de klei

 

alsof hij een onzichtbaar instrument

 

vol diepe tonen voerde

 

matglazen raam belette hem de lessen van de wind

 

en zelfs de grassen in de avond

 

ritselden niet

[p. 403]

 

Zoveel reigers als dit jaar

 

de directeur schoot ze de bomen uit

 

maar het lagere publiek

 

dat met zovelen op één meter zitten moet

 

voelde zich in een droom beschoten

 

(bijna even groot, maar dan met vliegvermogen)

 

met resten van gezang

 

hang op de directeur

 

de vice-directeur en al de krabbezakken

 

verbreek de hekken van het park

 

en laat de dieren onder ons

 

weer totem, bloed en merg bewegen

 

nu zeilen 's avonds weer

 

reigers over de gracht

 

het asfalt barst tot fraaie lavaplooien

 

mos sluipt brede omarmingen omlaag

 

over de daken, langs het water

 

varens slaan oude tekenen uit het metselwerk

 

men kan weer veilig blootvoets

 

wandelen in Amsterdam