Tirade. Jaargang 8 (nrs. 85-96)

[p. 561]

Notre dame

In herinring

door andere bouwsels

beslibd

ligt de Notre Dame

bezonken:

een door het verleden

verheven schip

aan de dijk gezet,

aan de tijd geklonken.

Deuren gaan open,

zwaarder dan smart -

melasse

uit smeedijzer

meer dan banaal.

Men schuift

onder dienstbaar gezalf

in het zwart

in de pracht van de kathedraal.
Opschriften

vormen

het tempeldekor:

Gods goedheid is groot -

in de hemel.

Ik toef gelijkvloers,

stijg op naar het koor

en bezie het gerief

van de meubels.

Buiten

kwekt

mijn vertaalster-per-uur

met een mondje

van bandelastiek:

[p. 562]

 

‘Wel, hoe bevalt U

 

de architektuur?

 

Hoe hemelgericht, die Gothiek!’

 

Ik wikte

 

en woog

 

en gaf míjn betoog:

 

Vanzelf, naast de Zaalge Wassili...

 

Maar als clubhuis

 

natuurlijk

 

te donker

 

te hoog;

 

wisten zíj veel,

 

die klassieken.

 

De stijl...

 

dat valt helemaal buiten mijn vak.

 

Antiek

 

zag ik nooit als mijn business.

 

Maar zo'n koorbank is werklijk

 

een heel gemak

 

en geschapen

 

om in te gaan zitten.

 

Dáár

 

hoef je de wereld

 

niet om te hervormen.

 

daar is zo

 

een mouw aangepast.

 

Dat mis je bij ons,

 

die stoelen,

 

zo'n orgel.

 

Koepels -

 

en je hebt het gehad.

 

Orkest was nog mooier,

 

maar 't spel komt te duur,

 

't begin

 

zit weer vast op de duiten;

[p. 563]

 

neem nou zo'n orgel,

 

dat kijkt op geen uur -

 

laat die pijpen

 

maar rustig fluiten.

 

Natuurlijk,

 

't programma verandert een hoop;

 

geen geklaag,

 

geef een vrolijke riedel.

 

Stel je voor,

 

een franse staatsbioscoop

 

dat loopt niet met geestelijke liederen.

 

Dan lichtreclame.

 

Geen kul,

 

maar wat fraais.

 

De moeite

 

is nooit verloren

 

als die

 

op het beste gevelstuk draait.

 

Die span je dus

 

tussen de torens:

 

‘Het Teken Van Zorro’

 

in lichtende letters,

 

rap

 

als een rennende muis.

 

Reken maar,

 

zulke reclame beschettert

 

de Boul 'Miche

 

tot het laatste huis.

 

In 't oog

 

der chimera's

 

hoog op het dak,

 

laat daar maar eens

 

lámpjes in zetten.

 

Zul je zien,

 

geen hond houdt een cent meer op zak:

[p. 564]

 

op slag:

 

ongekende recettes!

 

Wel vergt

 

dat soort plannen

 

een zekere zorg

 

om de kern

 

van de zaak

 

niet te schaden.

 

Vooral straks,

 

als het volk het stadhuis bestormt

 

aan de

 

andere kant

 

van de kade.

(Parijs, 1925)

Vladimir Majakovski

bew. Marko Fondse