afwijken van de gedachte waar ze mee bezig waren, zich beroepend op pasklare kreten uit doorgeraffelde pocketbooks op een achternamiddag, en een ronddraaien in zeurende cirkels rond eigen leefprobleempjes, excuses zoekend in losse citaten van Freud of Sartre, alsof deze een heel leven besteed hebben met het zoeken van uit- en omwegen voor rooms-katholieke keesje.
Vanuit de aldus verworven zienswijze gaan ze nu het Marialof en aanverwante emoties ridiculiseren, wat even nietszeggend is als lachen om een jeugdfoto van oma-aan-het-strand. Ik moet dit onderwerp afbreken anders ga ik me weer giftig maken over zaken, die ik niet in extenso uit de doeken kan doen.
Gedurende de eerste drie jaren van mijn studietijd hield ik me bijwijlen intensief bezig met het gadeslaan van en deelnemen aan het studentenleven in deze stad. Ik heb blond haar en draag geen bril. Mijn hobby is...
De herinnering aan deze drie jaren, waarin ik wekelijks een steriel lokaal betrad, waar beurtelings over Gabriel Marcel en tapverguningen geoudehoerd werd en waar verkennersliedjes-opblote-tekst niet van de lucht waren, geeft mij nu nog het gevoel van een mond vol droge klei. Ik bevond mij toendertijd in een dispuut dat opviel door correct woordgebruik (vooral een duidelijke uitspraak van de medeklinkers) en een normale, nog niet eens bijzondere, gave om in kleding sluitende en passende kombinaties te vinden. Het duurde dan ook niet lang of het ons omringend gezelschap diende het woord ‘homosexuelen’ flink en frontaal toe, waarbij men dan een wel zeer smerig gezicht zette.
Toen ik, nu al wat jaren terug, deze vereniging verliet golden opmerkingen over het binnen een redelijke tijd afstuderen en enigszins regelmatig collegebezoek als volstrekt belachelijke teksten en zeer onvolwassen denkbeelden. Het was immers veel beter om met zo miniem mogelijk gehouden onderbrekingen samen te hokken in duffe klonten; dit had iets te maken met een traditie of zo.
In het beste geval kon je op 'n avond een lezing bijwonen van een geschoolde, die de intellektuelen-in-spe voorhield om alle natuurlijke emoties van kunstmatige onvolwassenheid zoveel mogelijk af te reageren op de Sociëteit, ‘omdat het stukslaan van flessen een veel betere remedie is dan het samenhokken met een andere sekse gedurende lange perioden’. Gerust. Ik heb met nog twee of drie anderen de failliete boel proberen te redden door iets mede te delen over ‘The Outsider’ van Wilson, maar de meesten verklaarden die film nooit gezien te hebben. Ook het bellen van een hogere instantie en het daarop urineren in het toestel vermocht geen redding meer te brengen. Maar ik houd het beeld tè eenzijdig wanneer ik niet zou vermelden, dat er soms toch wel op niveau gepraat werd. Onderwerpen als sexualiteit en internationale spanning werden dan grondig aangesneden, in G-zacht weliswaar, maar goed, het gebeurde dan toch. Zo na twee, drie bUrrels, vier pijpen en de duim in het vestzakje, (glas ter