Tirade. Jaargang 7 (nrs. 73-84)

[p. 861]

[Gedichten]

De thuisvaart van Oedipus

Onder de melkweg speelt
het schip zijn eenzaam spel:
het bukt zich, richt zich op,
neemt aanloop en betoomt zijn drift.

Het danst tevreden in de schoot
van 't licht
dat wordt bedwongen door
een vaderlijke duisternis.

Het is weer kinderlijk
als in de eerste uren van het oudere spel
toen toekomst zich begon
op te stapelen en uit te breiden in de zon.

Het kreunt en kraakt
van inspanning die blijdschap achterlaat,
hartstocht die al te tere banden slaakt,
bevrijding die zich springend bindt.

[p. 862]

 

De roerganger heb ik benijd,

 

zijn stilstand die hem bindt

 

aan de beweging van het schip,

 

de tegenslag van 't water,

 

de vergelding van de wind.

 

 

 

Geluiden van de zee

 

en van het leven op de zee:

 

zeil, touw, hout, bel

 

die in de eigen stilte luidt

 

en weifeling ontraadselt tot besluit.

 

 

 

Ik heb de sterren als een kind geteld

 

dat de oneindigheid

 

met een getal beproeft

 

en na zijn duizelende tocht

 

ontmoedigd zwijgt.

 

 

 

Ik kon niet stilstaan.

 

In mijn aderen rumoerde 't bloed,

 

mijn longen streden met de storm,

 

mijn voorhoofd was een hoog heelal

 

gevangen in een overvloed.

 

 

 

De dode in een graf van zand

 

is dichter bij zijn vrouw en kind

 

in hun verdriet dan ik

 

die uitgestoten door het land

 

mijzelf bemantel en ontman.

[p. 863]

 

Het sneeuwde op de zee: de vlokken

 

werden verslonden door de golven

 

en keerden tot hun oorsprong

 

terug zoals een moeder terugkeert tot een zoon.

 

 

 

Er werd geen kreet geuit, geen barenswee

 

schudde de fundamenten: kind en moeder

 

waren alleen en gingen doodstil

 

bij elkander in en uit.

 

 

 

Verzoende tweedracht, uitgestreden

 

verwijdering, koele vloeiende

 

verrukking waarin dood en leven

 

worden verenigd: het water overleeft de sneeuw,

 

de hemel baart de zee.

[p. 864]

 

Een zeil! Een zeil!

 

De hand die in de ruimte wijst

 

bezweert het beeld:

 

een volgebraste schoener rijst

 

uit licht en nevel van de dageraad

 

en vliegt voorbij.

 

 

 

Een andere wind dan die ons drijft

 

voegt schoonheid bij zijn vaart.

 

De watervlakte breidt bedaard

 

zijn lichte golfslag voor hem uit.

 

De horizon heeft geen geheim.

 

 

 

De diepte draagt hem naar het land.

 

De hemel houdt zijn hoogte voor hem vrij.

 

Zijn wimpel wuift, zijn roer vreest geen getij.

 

Zijn koers is onbeschroomd vooruit.

 

 

 

Adriaan Morriën

[p. 865]

Renaissance

Het ogenblik waarop de hemel
uitgesneeuwd was en de dwarreling,
voorbij, zich in 't geheugen vlijde
en als herinnering nog blijdschap gaf
aan de verwondering waarmee een kind de witte
herschepping van geboortegrond aanschouwde:
het vaderland lag tot de horizon gedood,
de wind, vervreemd van eigendom,
betrad de nieuwe speelplaats van de zon,
probeerde of de wereld van hem weten wilde
en wierp sneeuwstof omhoog vlak voor
de voeten van het kind dat rilde.

Adriaan Morriën