Tirade. Jaargang 7 (nrs. 73-84)

[p. 841]

[Gedichten]

In een boek met reproducties
een asfalt-achtig schilderij
waarop twee kleine wezens
zelf daarop afgebeeld, bezig
herinneringen uit te wissen.
Wezens dus hoewel grijs
en vaag omlijnd, toch eigenaars
van een verleden
waarin ze van die dingen deden
‘waar ze spijt van zouden krijgen’.

Het is de enige manier:
vrolijk maar vaag
op een zwart-wit plaatje gaan staan
zwaaien alsof je veegt, maar
afscheid nemen en niet bewegen.

Judith Herzberg

[p. 842]

 

Zie maar wat wij gaande weg verzamelen;

 

albums vol ogenblikken, foto's, gedroogde

 

en al weer verschoten bladeren

 

omdat het eens leek of de Noordse zon beloofde

 

de gloed van het moment er op te laten.

 

 

 

Met de trek naar vroeger

 

en het tij naar later

 

waren wij, waren wij?

 

te bang voor verandering

 

om naar wolken te kijken.

 

 

 

Leg dan de schelpen op de kast

 

en stof ze af

 

tot ze aan geen strand meer doen denken.

 

 

 

Een liefde die vervliegt?

 

Brieven in de la

 

poppen zich langzaam

 

tot geheimschrift om.

 

 

 

Maar wij bestaan

 

in plaats van niet.

 

Mijn kleine zoon kijkt naar zijn handen

 

en ziet niet dat hij verandert.

 

 

 

Judith Herzberg

[p. 843]

 

Over wanhoop van dingen:

 

een blokkentoren die te hoog wordt en voorover reikt,

 

een kraan die lekt, of een verlaten

 

omgevallen autobus, troosten wij ons

 

 

 

met de troost van dingen:

 

schoenen zoals ze daar zo samen staan

 

en bovendien het merkje Amica van binnen.

 

 

 

Judith Herzberg