Tirade. Jaargang 7 (nrs. 73-84)

[p. 392]

Twee gedichten van H.B. Schipper

Acrostichon

Verstramd in mijn ouderdom

verstook ik alle herinneringen,

voordat ik doodga.

Rapalje steelt mijn lief desbrieven op de

avond voor mijn zachte dood.

En avant, de losgewoelde aarde wacht,

wat maal ik om lief desbrieven,

Die mij hadden kunnen leren weer van het

leven te houden,

En de dood niet op de avondkoffie te vragen.

Vrouwen zijn alleen verzot op testamenten

al of niet geopend.

Over zegels spuwen zij hun gal,

maar verbroken lezen zij op

bladzijde dertien, dat zij

Op dak kunnen gaan zitten.
Roepend in de beuken de oude notaris,

opgeknoopt door mijn nooit bezeten

echtgenote.

[p. 393]

 

Achterin de rij staat mijn familie, en pleurant,

 

toch

 

Lofzingend over mijn goede daden en warme

 

genegenheid.

 

Luisterend naar het bonken van de aarde op de

 

kist.

 

En het klapwieken van vele witte vogels

 

ik wil niet zeggen:

 

duiven.

 

Stil blijf ik liggen om over dit hele leven nog

 

eens rustig na te denken.

[p. 394]

Moeder, morgen zullen we beroemd zijn

voor allen

De dageraad ziet de bergen, bedauwd
en beneveld
van een dronken nacht;
bestormd door jonge mannen
met vergramde gezichten en lange touwen,
de hoeden overmoedig scheef;
de berg neemt ze welwillend op zijn
voet
en kijkt toe als zij zijn
knieën omhelzen,
de lachende zon;
de maan heeft de dagbril op
en knijpt als een steenuil.

maar boven de jonge mannen
roert de wind
in een
grote pot met sneeuw
gedestilleerd uit woedende regen;
de hagel is al klaar;
de wind doet nog even aan late
tongenochtendgymnastiek
en roept de wolken met machtige
hozen.

[p. 395]

 

de berg laat toe,

 

lacht omdat hij gekieteld wordt;

 

de bloemen beknikken de

 

jonge mannen;

 

de dauw stijgt op,

 

hij heeft een

 

flauw vermoeden van naderend

 

onheil.

 

 

 

de wind lacht verrukt in zijn

 

tintelende handen,

 

op de schouders van de berg

 

kijken de jonge mannen

 

de wit-weggetrokken middag in het

 

bleke gelaat;

 

de maan zet zijn bril af,

 

en de zon rolt de kop in de richting van

 

de melkweg;

 

de natuur zwijgt doodbedaard,

 

de wind krijgt vrij spel en maakt van

 

zijn hart geen moordkuil.

[p. 396]

 

De hagel, de sneeuw slaan hun ijzige

 

armen

 

in met de dartele dood

 

de wind blaast de giechelende wolken;

 

de bergen protesteren zwakjes,

 

over onheil gesticht onder jong bloed,

 

dodelijk gevangen in witte lagen;

 

en veel later

 

in het dorp de zwarte aarde

 

op de witte sneeuw.