Tirade. Jaargang 6 (nrs. 61-72)

[p. 712]

Vijf gedichten
door G.J. Resink

Indische erfenis

Indische erven met uw zoete meisjes
en stoute jongens, woedt weer om mij heen.
Ik zie in riddersporenstrijd geen been,
maak met de hadjivaren Mekkareisjes,
en tel geen rasverschil of 't Afrikaantjes
zijn dan wel Margrieten. Maar 'k blijf sereen
als u, Miss Joachim, bij 't bladgemeen
van de soldatenbloemen in ons laantje.

Chinezenstaarten en Japanner-vlier,
juffertjes-in-het-groen en koningspalmen,
maak uw mutaties naar het menszijn waar
of houdt mij kind; dit onverbloemde dier,
dat met zijn groei en voortplanting blijft talmen -

liefst dicht bij Christusdoorn en Venushaar.

[p. 713]

Vandalisme

Ik zal de nestjes uit je oksels halen
en van je tors de juffersvruchten plukken
en zal mij in je adervarens drukken
tot bij je beide naveltjes-van-dalen.

[p. 714]

De godenreliëfs

Ik zoen haar borsten zwart met mijn pupillen
en streel hun gladde buiken met mijn oogwit
en mijn irissen dagdromen en nachtwaken
bij de versierselen op beiderlei geslacht.

[p. 715]

Drinkkwatrijn

Zij hield de kalebasjesborsten voor zich uit,
haar wiegend op de kleine handen, tuit na tuit.
Toen ik eerst aarzelde drong zij aan: drink mij in.
Toen ik later aarzelde drong zij op: drink mij uit.

[p. 716]

Schepping

Langs de schaamlippen van je mond
is door de phallus van mijn tong
uit eicel en sperma van ons speeksel
het heelal geboren van dit versje.

[p. 717]

Natuurgevoel en geslachtsdrift zijn voor de Indonesische dichter van Nederlandse afkomst G.J. Resink onverbrekelijk met elkaar verbonden. Planten, bloemen, kapen, bergen, stromen, kraters enz. treden in zijn poëzie als erotische symbolen op. Ze zijn bovendien mèt mens en dier opgenomen in één kosmisch verband.

In het eerste gedicht Indische erfenis zijn ‘zoete meisjes’ en ‘stoute jongens’ namen van bekende bloemen; ‘riddersporen’ kent men ook hier; ‘hadjivaren’ is natuurlijk een varensoort (een ‘hadji’ is een gelovige die de bedevaart naar Mekka gemaakt heeft; vandaar ‘Mokkareisjes’); Afrikaantjes, Margrieten en Miss Joachim zijn weer aanduidingen voor bepaalde bloemen evenals de veelvuldig voorkomende ‘soldatenbloem’ (lila en witte blaadjes); ook in het laatste couplet komen allerlei namen van planten, bloemen en palmen voor, die men niet alle behoeft te kennen om het gedicht ‘begrijpelijk’ te maken; men moet er alleen op bedacht zijn. In Vandalisme zijn ‘juffersvruchten’, ‘adervarens’ en ‘naveltjes-van-dalen’ nieuwe samenstellingen, waarin mens en plant in één woord verstrengeld zijn.

R. Nieuwenhuys