politieke discussie gewikkeld. Tegenwoordig komt dat zelden voor, vooral de jeugd is a-politiek. Onder de studenten zijn de verplichte colleges in marxisme-Ieninisme zeer onpopulair. Dat de ontevredenheid niet groter is komt door de vele ontsnappingsmogelijkheden in a-politieke beroepen en ontspanning. Volgens Mehnert vereenzelvigt de gewone Amerikaan zich meer met zijn staat en zijn regering dan de gewone Rus.
Maar er is één ideologische stelling die zich in de hoofden der Russen heeft vastgezet, n.l. deze: dat de ontwikkeling der mensenmaatschappij zo wetmatig verloopt als een natuurproces. De mensheid beweegt zich van het primitieve oerbestaan via de slavenmaatschappij, het feodalisme, het kapitalisme en het socialisme naar het communisme. Vandaar dat de Russen ook het slecht functionerende ‘socialisme’ met zijn onaangename bijverschijnselen voor een hogere maatschappelijke orde houden dan het best functionerende kapitalisme.
Dit neemt niet weg dat de jarenlang van alle verkeer met het Westen afgesloten Russen een geweldige weetgierigheid ten aanzien van het buitenland aan de dag leggen, vooral van het ‘echte’ buitenland, d.w.z. de landen die niet tot het Sowjetblok behoren.
Aan de ups en downs van de nieuwe vrijheid der Sowjetschrijvers wijdt Klaus Mehnert natuurlijk behoorlijk aandacht. Hij heeft grote verwachtingen van de jeugdige Jewtoesjenko en citeert enkele van zijn ketterse gedichten.
Ook in de wetenschap valt na de dood van Stalin een grote opbloei te constateren. De contacten met het buitenland, die onder Stalin bijna onmogelijk waren, hebben zich geweldig uitgebreid.
Hoogst interessant is het hoofdstuk ‘Streven naar Rechtszekerheid’ in Mehnert's boek. Onmiddellijk na de dood van Stalin zijn diens meest willekeurige strafrechtbepalingen ongedaan gemaakt. Door de Russische juristen wordt er krachtig voor geijverd het strafrecht op Europees peil te brengen en van de Sowjet-Unie een rechtsstaat te maken. In de ‘grondslagen van het strafrecht’ die in '59 uitgevaardigd werden (deze grondslagen bevatten bindende richtlijnen voor de strafwetgeving der afzonderlijke republieken) zijn echter niet alle voorgestelde hervormingen aanvaard. Van belang is