Tirade. Jaargang 5 (nrs. 49-60)

[p. 560]

Gedichten door F.t.H. van der Beek

I

zo rauw

gaat het toe op die rampzalige terreinen, waar
de geraffineerde gekkin spreekt tot de kruidenier:

dokter, als mijn geliefde komt zal ik de teergeworden
kersentakken breken en de wimpels verbranden van

mijn wispelturigheid. o als hij komt, die onder
hevig is aan mijn bevalligheid en zich mijn zinnen

ontbinden als loze leliebladeren, zal ik betalen
overvloediger dan bloeiend ik, want god weet dat geld

is als zaad en het is beter te geven dan te ontvangen...
(maar in een bel boven zijn kop verschijnt het: lul

maar raak) en zij, nog razender: een oude merrie heeft
een trap gekregen waarvan ik niet genezen ben, ik heb

het zelf gelezen, waar Aristoteles van Plato schrijft,
en hij: dat kan wel zijn maar ik heb iets gegeven en

niets terug gekregen en zij: mijn vader en hij: mijn
geld en zij (getroubleerd): ik zweer u, als de maan

week is en heel wit zal ik het geven: ik, toch zelf
een wassende maan, een zwellende witkalfslederen

beurs vol pure ongerechtigheid, dat is dus afgesproken?
dus klimt hij op zijn schitterende schat, zijn bakfiets-

[p. 561]

 

dier dat hem terug voert in het naburig proper dorp,

 

het hoofd vol geuren van vuilnis, koninklijke stallen en

 

 

 

hasekamps onvolprezen oude genever. maar de maanden

 

zich vervullen, de verloofden putten zich uit, de

 

 

 

lege flessen hopen zich op en sneller steeds zich alles

 

ledigt, vermindert en ontwijkt: in liefde en liefde in

 

 

 

beestachtige grenzeloze onverschilligheid

II

lachen bladluis, niet

zanikken maar lachen, in een wig van wanhoop,
met de kop omlaag en vastgeschoten, lachen tot

het sterven nader staat dan. en dan is vrede be-
vrediging godweet, en nader dan die onweelde, die

trossen van ontsteltenis die onze smart zozeer
ontsieren, en dan trekt liefde op als nevel boven

slagveld. dan scharrelt een vogel naar brood of
wormen in ogen van gesneuvelden, o weerloosheid,

en dan geen blik van hebzucht nog verscheeld! dan
stromen hoop, geloof en sexualiteit voorbij aan

de ingetrapte deuren van onze poëtische lichamen:
als vuil water aan hoger gelegen puin en godweet

op die hoogten, op die verheven vuilnisbelten het
zoeken naar brood of liefde zuiverheid. lees nu

nog maar, nog wees niet stukkend of verwoest, maar
lachend, want leven een verschuiming, kwijl op

[p. 562]

 

muilen van hebzuchtigheid. (merkwaardige conceptie,

 

want vreten is stront, au fond, en liefde zaad, en

 

 

 

zaad geld en geld vreten en vreten je weet wel). Ja-

 

wel, mij hongert ook, mij dorst en ik verslinger,

 

 

 

maar onverschilligheid mij nu bevalt en lachen mij

 

behelst en ik beteken een geraamte, (maar een wel

 

 

 

gewaarschuwd). nu zie dus toe op mijn hilariteit en

 

mijn ontveinzing, veroordeel of ontken: in zoveel

 

 

 

parken zijn mijn woestenijen zoveel bewijzen tegen

 

mij en diè zou dan beweren, in deze ontwolfde dagen,

 

 

 

dat homo homini penis est?