z.g. rijgsteek voor tijdelijk genaaid hakenkruis wentelde ze door het verbaasde luchtruim en daalde opgewonden doch verstrooid voor ons neer.
Dit was een klas voor moderne dans. Peggy Ann, die in alles behalve het aantal benen van haar zuster verschilt, is in een klassieke dansklas, waar het scharrelen in posities is verdeeld en waarachtig nog sierlijk kan wezen ook. Ze werd verleden week negen en had dan ook negen meisjes en twee jongetjes uitgenodigd. Iedereen kwam, en ze had dus soms bijzonder lange wimpers van verlegenheid, en speciale wangetjes van opwinding. Gedurende min of meer door Tineke geordende spelletjes begonnen de gestaltetjes plotseling elkaar de pols te voelen. Het bleek dat de patiënten dan iets moesten zeggen en als de pols zich versnelde moest dat dan een leugen geweest zijn. Min of meer tegelijk werd er een spagetti maaltijd gegeten op talloze manieren: bijzonder ernstig door een negermeisje, vanuit grote hoogte door een half-japans jongetjesmens. Dit is een goed vriendje van Peg, en toen ze wist dat hij zou komen moest ze onmiddellijk alle comic books in een koffer pakken die onder haar bed werd gezet, anders zou ze geen medekind aan hem hebben. Hij moest het dan ook gedurende de partij met de encyclopedie stellen. Na afloop stond hij even in de gang terwijl een vriendje zijn pols poogde en zei dat het waar was; nee ik loog zei het knaapje verbaasd, ik heb Peggy lief. Mijn kind! Dat heeft hij lief. Ach ach wat is het soms plezierig om vlees te hebben. Achter mij zei intussen een meisje: zeg dat je een stommerik bent. Ander stemmetje: ik ben een stommerik. Eerste stemmetje: o, je pols ging sneller, je moet wel slim zijn.
Geraldine, die als zodanig tien is, ging verleden week met haar klas naar Ben Hur. Bah riep ze thuisgekomen. Ze wilde niets eten waar tomatensaus of andere rode nattigheid bij moest. Gisteren daarentegen
Auteursrechtelijk beschermd