Tirade. Jaargang 3 (nrs. 25-36)

[p. 362]

Chr. J. van Geel

Juniavondval

De heldere lucht van de avond tilt het oudste blauw
Twee paarden, grote pauwen, schaduwen
elkaar, de nek gekruist, hun staarten ruisen.
De wei stijgt in zijn naderende einder, schrompelt
omhoog, mist valt het land te voet, vervluchtigt
in slaap, de aarde krimpt, het water rimpelend
het laatst.

Opgaand bermhout

Een hoog licht of de zon diep ademhaalt,
een hoog licht tilt de wolken.
De bomen trachten het te evenaren,
staan in een mooie lijn van stam
niet meer als vroeger
in rijen zonder onderbreken, groeiden breder.

Met grote landerige stappen waait
de wind, tolt rond om iedere stam en stijgt.
Over het holle land snelt regen, zwenken
zwermende vogels, ademt licht.

In droom

In een bladstille droom
hoorde ik kreunen op de weg.
Mijn vader sprong op
uit zijn stoel bij het raam -
wij waakten die nacht -,
snelde de tuin door, ik ook.

Het licht van de maan
omrandde met scherpe glanzen
boomstronken, een wagenschot,
de struiken, ieder blad.
Ik zelf lag daar in het donker
in de regen languit op het pad.

Wei

Kleine bergen vuil en mest
branden, smeulen onder dunne blauwe rook.
Zwarte kippen, niet veel kleiner,
vuren kam laag bij de grond,
zoeken voer op het groen veld.

Juniochtend

De dag breekt aan,
het licht is aarzelend en koel,
een koe komt als op grijs papier te staan,
uit bomen trekt het donker ritselend met groen.

Stenen herinneren zich
de hand die hen in mortel legde,
torens hun groei.

Het waait, men hoort de belboei. Dijk
droomt, glanzend veld droogt in de zon,
halmen buigen zich bloot.

Ontwakend

Dromen zijn engelen
langs zigzagpaden door een donkere dag,
een struik in de wind,
gespleten blaadjes ritselend van ongeduld,
armen die een hemd over het hoofd heen trekken.

Uit inkt en de kleur van waaiend stof
maakt zich de morgen los.
De zee loopt als een zon onder gekrulde golven.
Uit de ogen van de korven vliegen bijen
snel tussen donkere bomen.

De wind

Ieder blad heeft zich volgedronken
aan aardedonker, hangt tegen blauw.
Bloei scheurt tot onbekender bloei.
Iedere ster is een gat, een toegang tot de grond.

Alleen de wind geeft vat op zich.
Ik luister aan een stam, ik hoor
de heldere klank van een klok,
boven de dood als een steen in de lucht.

Kust

Een schitterend vermanend wit,

de uitgespreide armen,

de blote arm van een meisje

dat naald en lange draad hanteert,
de duinen die een wering vlechten

voor wie gehaast komt lopen,

gedienstig knielt,

met steeds anders gevormde lippen

hetzelfde zegt,

bijna van lucht, voor dovemansoren.