Tirade. Jaargang 1 (nrs. 1-12)

[p. 316]

Remco Campert gedichten

Mussen

Ik,
nee, het was Caligula, dik,
halfkaal en 29
(herinner je die winter),
stierf
eerloos, huisbakken,
in de duistere gang van een theater
onder de fluisterende hand van een sluipmoordenaar.

Caligula (soldatenlaarsjes, eens
vrolijk, verkwistend, humaan),
niet in de klauwen van een beest
noch binnen de dijen van zijn zuster
‘dit leek hem een voortreffelijke Egyptische gewoonte’,
doch zonder luister
in de duistere gang van een theater.

Maar waar praat ik over? Over
het vergane kraakbeen
van wie maar een mus bleek te zijn,
een dunne schedel, geen god, geen goudenregen,
kaal als mensen,
als mussen, als mussen
en mensen. Tot stof verpulverd
onder de doffe hand van het belachelijke leven.

Onderweg

Een koude bedoening, al met al,

ondanks de brandende stad.

Sinds weken vind ik nergens warmte.

Ze zeggen: alles

ligt dicht, zelfs oceanen,

maar hier regeert het gerucht,

niet caesar.

Een koude boel dus, bovendien

kapotte tanks, kolonel overstuur, eten rot,

vingers te koud om kippen te plukken.

Niet bepaald een magische reis:

pijn in mijn maag

van angst en volmaakt onvoorbereid zijn

op de smerige dood.

Hoog boven ons

verbeten vliegende eenden.

Elementen voor een gedicht

As en ijs:
het is dinsdag en winter.
Zalen vol verkouden moeders
bespreken de voordelen van vet.
De dikke man, in tabak of textiel,
kauwt op zijn sigaar, vloekt op een fietser.
De wind, kaal als een geschoren rat,
rent langs de huizen,
knabbelt aan de kranten,
de vuilnisbakken, de rokken
van kleine meisjes.
De stad is gelukkig tesamen,
sneeuwbal in een jongenshand.
Niets hoort bij alles hoort bij niets.
Zeven kraaien vliegen
in de rijpe winterlucht.
In dunne kratten mooie ronde rode appels,
in sleetse mouwen van slag geraakte polshorloges.
As op de stoepen, ijs langs de wegen,
zeven kraaien in de lucht
of zijn het er negen?

Als twee witte schepen

voor Ofiti

Op een dag die verdrietig is,

omdat er geen geld in huis is

en het regent schuldeisers

en kwade woorden

en mijn werk is het wachten moe

en ik ben het werken moe

en een kind huilt omdat het niet mee mag

en zij schrijft een brief

aan een ander

(een Amerikaan nota bene!):

ik wil met je trouwen

(met een Amerikaan nota bene!),

op zo'n dag

wilde ik dat we aan het water woonden

of zelf water waren

of over dat water

konden varen als twee witte schepen

naar waar wij de wereld nog niet kennen.