Tirade. Jaargang 1 (nrs. 1-12)

Monument voor Bart Visse
door J.J. Klant

Zij streelt piano
Pinkwuivend naar de afwezige,
Pedaalt de kamer vol
Met lichtgroen water
Voor Mozartvissen
Wieren van Debussy
En elektrieke lichtjes
Van Bart Visse
De eksentrieke komponist
Die zij persoonlijk kent.

Zij speelt zich naakt
En slikt zichzelve in
Maar duikt weer op
Bij elk hachelijk akkoord.
Schelle vissen knabbelen onderwijl
Haar knoetje los:
‘Moet je niet doen,’
Zingt zij lacherig,
‘Met onderwijs
Wordt hier niets bereikt.’

Zij was nog nooit zo jarig,
Zwemt naar het plafond,
Wieren aan haar tenen
Belletjes in haar mond
En nestelt zonder blozen
In de geschubde hand
Van 't spierwit opperwezen.

Bij wijze van versiering
Is zij vannacht tot engel uitgeroepen
Boven de laveloze lamp,
Wel wat verdierlijkt
Aan de ene kant
Doch een heel eenvoudig monument
Den onbekenden komponist
Die zij heel persoonlijk kent.