Perikelen der progressiviteit
In De Groene van 17 april viel ons oog op Dijkstra's papofiele frontpraatje over ‘de nieuwe dag van Pius XII’. Het volksfront wordt wel breed! We hadden een rubriekje in De Linie verwacht, maar dit is uiteraard ook goed. Rooms en echt rood reiken elkaar de hand, in de solidariteit der totalitarismen: Davids geduld kent immers geen grenzen!
Even later viel uit mijn Vrij Nederland een gokbrief je van de Fraters Maristen. Het wordt onbehagelijk. En dan ‘in het vizier’ een in memoriam voor ‘Albarda, de progressieve’. Progress is a terrible thing - en wat is onze progressiviteit eigenlijk? - Rood - roze - geel - wit - de regenboog is bijna gereconstitueerd, wij vernieuwen ons verbond met de Heer - maar Hij beware ons! - Hoe progressief zijn wij eigenlijk nog, bij deze progressie in eendracht, die ons in de reactie dringt, zij het dan een specifieke: die van de principiële tweedracht, die we zo hard nodig hebben, om niet terecht te komen in de alverenigende maag der Leviathans, die weer zo gemoedelijk doen en kopjes geven, nu aan elkaar en straks aan ons, voor ze ons opvreten, de fraters maristen en de paters marxisten.
Auteursrechtelijk beschermd