Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 9

[p. 71]

Sterfgeval.

Lijkrede van den Heer G.D. Minnaert, algemeen voorzitter van het Willems-fonds, op de begrafenis van den Heer A. de Hoon te Veurne, den 6 October 1903.

Mijne Heeren,

De treurmare van het onverwachte en schielijk overlijden van den Heer Adolf De Hoon, heeft niet alleen het Algemeen Bestuur van het Willems-fonds, maar al zijn Vlaamsche vrienden met diepe ontroering en weemoed vervuld. Het is hun dan ook een behoefte U de verzekering te geven van hun hartelijkste deelneming in het smartvol verlies, dat zijn familie en de bevolking van Veurne door het afsterven van den zoo zeer beminden man, ondervinden.

Te treffender is het verscheiden van den geliefde voor mij in het bijzonder, omdat ik het voorrecht had tot zijn vertrouwde vrienden te behooren. Een paar dagen vóór zijn heengaan, schreef hij mij nog een hartelijken brief betreffende den werkmanskring, die hem zoozeer aan het harte lag. Zijn warm gemoed voelde zoo oneindig veel voor de nooden en behoeften zijner minbedeelde medemenschen. Doch meer dan stoffelijke belangen achtte hij van grooter waarde voor het geluk van den mensch, het geestelijk kapitaal, dat hoofd en hart vervult, den bezitter er van het reinste genot verschaft, en dat tevens de beste waarborg is voor het behoud en den vooruitgang der Maatschappij. In een degelijk, goed ontwikkelend onderwijs erkende hij de voornaamste voorwaarde tot opbeuring en verheffing van het Vlaamsche volk. Als een trouwe zoon van het kloeke voorgeslacht, dat zonder schroom pal stond voor recht en overtuiging, bleef hij zijn stam- en taalgenooten zijn zorg en steun en liefde wijden.

De ambtenaar en mensch waren in De Hoon onafscheide-

[p. 72]

lijk verbonden. Allijd en onder alle omstandigheden was hij dezelfde vriendelijke, bezadigde man. In den stillen, huiselijken kring de edelaardige en liefderijke echtgenoot, de beste der vaders; in de vriendenvergadering en in de besturende commissiën, waarvan hij voorzitter was, de welbereneerde en ervaren leidsman, met zijn buitengewoon helder betoog, maar zonder eenig vertoon van geleerdheid of kunde Met een blijden glans van humor of een goedaardige scherts, of een onwaardeerbaren raad of een veelbeteekenend hoofdschudden, trachtte hij bij de bespreking der aangelegenheden het practische of verkeerde sommiger voorstellen aan te toonen, of de discussie te leiden in het rechte spoor. Uit zijn zachte stem sprak het fijnbesnaarde gemoed, de diepe en eerlijke overtuiging, die bij anderen vertrouwen wekte en hem de liefde zijner ambtgenooten en medeburgers verzekerde. En tegenover al die beminnelijke hoedanigheden welk een ontwikkeling van werkkracht, van toewijding en offervaardigheid!

Waar ellende te lenigen viel, waar troost of hulp noodig was, waar nuttige werken te verrichten waren, daar stond De Hoon vooraan. Zijn leven lang deelde hij ten volle in het wel en het wee van het Vlaamsche volk. Doch alles deed hij zonder ophef, kalm en in stilte. Menig werkmanskind dankt hem zijn onderwijs en verdere opleiding, evenals zijn positie in de samenleving.

Ook voor de arme gevangenen, die de schande brandmerkt, was zijn hart met deernis en medelijden aangedaan. ‘Ook wij’, zeide hij mij voor enkele weken, ‘ook wij hebben onze zwakheden en ellende, de eenen wat minder, de anderen wat meer; wij dragen allen onzichtbare ketenen, die ons in het verderf kunnen medesleepen.’

Zoo dacht en sprak de voortreffelijke man, zacht van binnen, maar vast van buiten, getrouw aan de opwelling van zijn edel menschlievend hart, maar gehoorzamend tot zijn laatsten snik aan de innige overtuiging van zijn geweten. Zachtmoedig en uiterst verdraagzaam, zag hij nooit met minachting op andersdenkenden neer; immer verzoenend en vergevingsgezind, was hij van den anderen kant een wakkere strijder voor gewetensvrijheid en recht; dorst naar waarheid ging bij hem gepaard aan een diep besef van plicht en een ernstige opvatting van het leven.

[p. t.o. 72]

AD. DE HOON

[p. 73]

Met een volkomen en onbepaald vertrouwen zag hij den dood te gemoet. Dit vertrouwen schonk hem rust en vrede. De hoogste ideeën stelde hij boven uitwendigen vormendienst. Hij kende de macht van het vooroordeel en van overgeleverde begrippen; toch heeft hij zich niet laten weerhouden door de vrees van verkeerd begrepen te worden. 's Menschen eerste plicht is de vrede zijner ziel te bewaren. In het aangezicht van den dood vertrouwde hij zijn gansche leven en bestaan aan het oordeel van den eeuwigen Rechter. Zijn ingaan tot ons onvergankelijk erfdeel stelde hij in de hand der hoogste Macht, die het lot der menschen heeft opgenomen in zijn almachtig bestuur. Vol vertrouwen legde hij zich in de armen van Hem, die ons allen tot zich roept, om te rusten in zijn eeuwige liefde.

Drukt de smart ons nu neer over zijn heengaan, toch blijft het beste, wat we in hem hebben liefgehad, in ons voortleven, en op dit blijvende zetten wij nog altijd meer geheel ons hart. De dood heeft van den verheven Werkmeester niet den last ontvangen te vernietigen, maar den geest te bevrijden van het stoffelijk hulsel, om tot een hoogere bestemming in te gaan. Zoo spreekt de stem der hoop, de stem die wekt tot kalme onderwerping en berusten.

U, voortreffelijke vriend, vergeten wij nooit. Dikwijls willen wij aan U denken in het bedrijvige leven, maar ook in de stilte van den avond, als uw beeld en geest voor onze herinnering zal rijzen, en de heilige begeerte in ons zal doen ontstaan, om uw edel voorbeeld te blijven volgen in den heiligen strijd voor recht, en waarheid en licht. Zoo blijven onze harten toch weer bij elkaar.

Vaarwel, dierbare vriend, edele weldoener van 't volk, vaarwel!