Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 36]

Triomf van het Licht.

Met nevel is de hemel overtogen;
En de aarde ligt te sluimren koud en naar.
De bloemen hangen treurig neergebogen;
In 't klamme loover zwijgt de vogelschaar.

De zon poogt door de grauwe lucht te stralen,
Die weemoed draagt in haren killen schoot:
Een kamp, waar 't licht de zege moet behalen,
Een strijden tusschen 't leven en den dood.

En dunner, dunner wordt het dampgewemel...
De zon breekt door, de horizon vergroot;
En wijd en zijd de blinkend-blauwe hemel
In vollen zomerluister zich ontbloot.

En strooien dak, paleizentrans,
En heidekruid en welig groen
Zich baden in der zonne glans,
Zich koestren in haar stralenzoen.

De hemel jubelt, de aarde lacht;
Hosanna! zingt de blijde zee;
Alomme stijgt met nieuwe kracht
Een galmend lied van dank en vree.

Zoo boort het licht der waarheid door
Het duister der onwetendheid; en zacht,
Bij elken straal, die door den nevel lacht,
Weerklinkt een duizendstemmig koor,
Een grootsche lofzang allerwegen;

Gij laaft het hart, gij voedt
Het hoofd, en teelt den overvloed!
Gegroet! O bron van heil en zegen!
O, zon der wetenschap, gegroet!

Jacob Stinissen.