Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 239]

[Verzen]

Droefgeestigheid.

Grijze lentedag

zonder zonnelach

is nu heengegaan.

Stil is hij uitgeleefd,

't licht trillend heengebeefd,

schemer kwam aan.

En door het grauwe weer

viel steeds de regen neer

met stil gerucht.

Nu pinkt een enkele ster,

heel in de hoogte ver,

aan woel'ge lucht.

Eeuwigheid.

Wat fluisteren de avondwinden
met een lispelend, zuchtend gesuis
door de geurende kruinen der linden,
die bloeien om 't oude huis?

Het huis is sinds lang verlaten,
en de boomen zijn oud en grijs.
Maar de winden fluistren nog immer
hun zelfde zingende wijs.

Zijn boomen en huis verdwenen,
toch blijft het lied bestaan:
want het fluisterend lied van de liefde
is eeuwig, en kan niet vergaan.

[p. 240]

Jeugd.
Aan Edward Keurvels.

Nu scheurt de zonnevuurgloed
het teere nevelrag,
en kleurt met gouden zoomen
den eersten lentedag.

De frissche winden slepen
stil ruischend over 't land,
en wiegen zacht de takken
met zwakke lentehand.

De dag is jong en teeder,
't is alles stil en wijd.
Ik ben alleen in 't vreemde
van dezen nieuwen tijd.

Ik voel hoe lenteluchten
mij 't harte zwellen doen.
O, kon ik heel die wereld
omhelzen in één zoen!

Ik voel mij sterk en machtig,
de geestdrift daalt in mij;
ik kan 't heelal veroovren,
en God is me nabij.

Ik voel me zelf een Schepper,
ik voel me groot en goed,
ik voel zoo vol van liefde
het jagende gemoed.

En 'k zou wel kunnen weenen
van allerzaligst genot.
Want ach! zoo uiterst zelden
voelt zich de mensch een God!

Marten Rudelsheim.