Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 112]

[Verzen]

Zomer.

In den heeten Zomernamiddag
Ligt de vaart, bedampt en loom;
Aan den oever koestren de boomen
De musschen in hun droom.

De zonne gloeit op de blàren
En verft tot goud het zand,
En de logge, buikige veerboot,
Ligt verlaten aan den kant.

De ruischende, suizende stilte
Wordt alleen uit haar rust gewekt
Door den mullen, doffen hoeftred
Van het paard dat de schuiten trekt.

En, den hoed in den hals geschoven,
Met tragen, slependen voet,
Komt ginds een pachter nader,
Die overvaren moet.

Hij trekt aan de bel en zij waggelt
Als droeg zij een zwaren last,
En traag galmt z'over het water,
In heur doezligen slaap verrast.

[p. 113]

Najaar.

De blàren rijzen in den killen avond
En scheren ritslend langs den barren grond;
De boomen steken hunne naakte takken
Ten hemel op, gegeeseld en gewond.

De scheemring donkert en de grijze landman
Staat gansch alleen te midden 't naakte veld,
En eindlijk vagen zijn vereelte vingren
Een traan weg die zijn oogen is ontweld.

Hij voelt den grooten weemoed van dees dagen:
Het leven zieltoogt in zijn grievend leed.
- Hoe dra zal hij licht bij die boomen rusten
Wanneer de sneeuw zal spreiden 't doodenkleed...

De schrale wind giert langs zijn grijze lokken
En huilt hem toe wat hij te wel bevroedt,
En door de lucht gaan grijze wolkenschimmen
Een sikkel dragend in den naren stoet.

Hubert Melis.