Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 4

[p. 314]

Sterfgevallen.

Emmanuel Hiel.

Op 't oogenblik, dat Gent zich voorbereidde tot het geestdriftig vieren van de Jan Frans Willemsfeesten, kwam ons uit de hoofdstad hel treurig bericht toe van het overlijden van Emmanuel Hiel, den zangerigen dichter, die Lucifer schiep, De Schelde verheerlijkte, De Liefde in het leven bezong in hare meest poëtische uitingen, die in tal van liederen den Vlaamschen stam en het Vlaamsche karakter huldigde met eene zelden verflauwende productiviteit.

Het groot gemak waarmee hij werkte, is wel eens de oorzaak geweest dat zijne gedichten niet altijd zoo verzorgd waren, als hij dat aan zijn naam verschuldigd ware geweest; maar uit zijn poëtischen arbeid ware eene interessante bloemlezing samen te stellen, die zeker velen welkom zou zijn.

Emmanuel Hiel was lid (en oud-bestuurder) van de Koninklijke Vlaamsche Academie, boekbewaarder en secretaris van de Nijverheidsschool der hoofdstad, leeraar in de declamatie bij het koninklijk Conservatorium te Brussel. Hij werd in 1834 te St. Gillis, bij Dendermonde geboren.

Onder een overgrooten toeloop van vrienden en vereerders had op Donderdag 31 Oogst zijne begrafenis plaats. Redevoeringen werden uitgesproken door Prof. J. Obrie (namens de Koninklijke Vlaamsche Academie, den Volksraad en het Nederlandsch Congres), Nestor de Tière, Paul Wodon, Juliaan De Vriendt, Prosper Van Langendonck, Karel Bogaerd, Kerstenne, burgemeester Kennis (namens het gemeentebestuur van Schaarbeek) en door Frans Reinhard, secretaris van het Nationaal Vlaamsch Verbond. ‘Roerend - schrijft ons onze correspondent uit de hoofdstad - was zijne rede, vooral toen hij, halm voor halm, een bundel riert, op de Scheldeboorden afgesneden, in het graf liet vallen, en verklaarde er een over te

[p. 315]

houden als gedenkenis. Waar hij Hiel prees voor zijn onwrikbaar vertrouwen in de toekomst van het Vlaamsche volk, en verheven beschouwingen ontwikkelde over den triomf, Zondag 27 Oogst te Gent gevierd en den rouw, die op 't zelfde oogenblik ons land overviel, voelde iedereen zich tot in het hart bewogen.

‘Toen hij, zelf in snikken uitbarstend, plechtig zwoer Hiel's nagedachtenis te vereeren, door den strijd voor het Vlaamsche volk hardnekkig voort te zetten, zag men de hardvochtigste mannen weenen. Nooit hoorde ik aandoenlijker lijkrede. Onmogelijk die weer te geven, zooals ze uitgesproken werd.’

Peter Jacob Cosijn.

Peter Jacob Cosijn, de uitstekende Nederlandsche taalkundige, werd den 29 Aug. begraven.

Hij was hoogleeraar in de faculteit der letteren en wijsbegeerte aan de Leidsche Hoogeschool en schreef een groot getal verhandelingen in taalkundige tijdschriften. Hij redigeerde de Taal- en Letterbode en de Taalkundige Bijdragen, schreef o.a. eene Nederlandsche Spraakkunst en eene Vergelijkende Spraakleer der Nederlandsche, Hoogduitsche en Engelsche talen.

Benevens zijne Aanteekeningen op den Beowulf vermelden wij nog zijn werk over de Oudnederlandsche Psalmen en verschillende artikelen over tekstcritiek in de Beiträge van Paul. Zijne Altwestsächsische Grammatik zal voor al de beoefenaars van de Angelsaksische taal een onmisbare gids blijven. Helderheid van betoogtrant en zuiverheid van taal kenmerkten al zijne werken.

Hij was een tijd mederedacteur van het Nederlandsch Woordenboek van Prof. M. De Vries en bleef tot zijnen dood een vertrouwbare raadgever voor de redacteuren.

In November zou hij zijn 59^e jaar zijn ingegaan.

(Volksbelang van 2 Sept.)