De Tijdspiegel. Jaargang 72

[p. 249]

Verzen.
Jan te Kiefte.

I.
Avond.

De zon zonk achter waaz'gen kimmenrand,
En stilte treedt in 't bosch met angstig kloppen.
Droomhuiv'rig streelt de wind de geur'ge toppen
Der heesters langs 't verlaten akkerland.

De velden donk'ren, van den verren brand
Der sferen onberoerd; alleen de koppen
Der dennen blaken, als in purpersoppen
Met vloeiend goud, gedrenkt door godenhand.

En matter wordt het licht; een stroeve wacht
Van vale schimmen, sluiten zich de boomen:
'Of binnen zwarte burgt een jonkvrouw smacht....

O liefste, waak! uw ridder is gekomen:
Geheimvol uit de neev'len groeit de nacht,
Sta op!.... nu is 't het uur van liefdedroomen.

[p. 250]

II.
Herfst.

Wij treden op schemerpaden
Van avond-omtogen woud,
En zagen den zoom zich baden
In droom van verdonkerd goud.

De zon die ter rust ging doofde
Het vuur in zijn wijden haard,
- Waar 't stervend nog gloeit - en roofde
De lichtbruid der sluim'rend' aard'.

Het duister is dun bestoven
Met vuurstof, dat stil verdoolt
In nacht'lijke diepte; daarboven
En om staat het woud verkoold.

Aldoor om ons fluist'ren stemmen
Uit stilte van raads'lig zwart....
Of handen zich tastend klemmen
In rouw om uw eenzaam hart.

Schrei niet om dien stillen droomer,
Dien vluchtigen najaarsdag; -
Schrei niet om den dooden zomer
Die 't offer der bloemen zag. -

In geuren vervloot hun leven;
Beween niet dat broos bestaan!
- Eéne is in den knop gebleven,
En lang voor den herfst vergaan....

Wat Tijd ook tot sterven doeme:
‘Der liefd' is het grootst gemis.’
- O schrei om die ééne bloeme
Die nimmer ontloken is!

[p. 251]

III.
Komende schemering.

Op wolkenrif van rozenrood koraal
Doet breed de zon haar laatste vuurgolf stranden,
Waar 't opgestuwde licht de brok'ge randen
In goudig schuim verteert tot zacht ovaal.

De hemel deint in bloesemteêr opaal: -
Een lichte droom van verre toekomstlanden,
Waarheen de smeeking van onzichtb're handen
Reikt, als der lippen luidelooze taal.

Vreemd huivert ginds een lichtje aan ranken mast,
Stil boven 't water met de stille schuiten...

O voel nu hoe de stilte wellend wast,
Alsof naar klaar geluid van verre luiten
Het al te luist'ren staat... - 'k Weet niet wat last
Van weemoed mij opeens doet d'oogen sluiten.