De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 20]

O vogel, vogel van den blanken nacht...
Herman Middendorp.

... et l' oiseau qui pleure...
Verlaine.

O vogel, vogel van den blanken nacht,
die uit het nevelwitomdauwde woud
zilvert omhoog uw smachtend-zachte klacht;
droef lijk een lied, waarin de weemoed rouwt

om felle vreugden, als de hemel lacht;
week als de weelde van een schoon en oud
mijmrend erinnren, dat de ziel verwacht
bij matten glans van stervend avondgoud.

Ik hoor uw stem en weet het wonder niet;
diep in mijn harte doolt een vreemde drang,
een groot verlangen, ééns 't waarom te hooren
dat weent en jubelt in uw liefdelied.
O, welk mysterie hult uw zilvren zang
in tooverwade van zóó zoet bekoren?...