De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 340]

Verzen.
Hein von Essen.

Droomen.

Als de slaap heur sluizen sluit
En de droomen drijven uit,
Vlietend in ziels diep verschiet,
Met wat vaag en vreemd verdriet
Vallen wij ten wissen buit
Aan bewustheid en gebiedt
Ons het leven al te luid?

Vóór 't ontwaken even nog,
Tusschen waarheid en bedrog,
Zien wij om naar vlotten droom,
Zeilend naar een nevelzoom...
Langs bewuster zeeën toch
Zilvert nog zijn zuiver zog
Als een blindend-witte stroom.

Naar wat kusten, schat-belaân
Zal de schoone schepe gaan,
Keerend in den nieuwen nacht
Rijk met nieuwen schat bevracht,
Langs een onbekende baan?
Droom... wat onvermoede pracht
Zal ik nog door U verstaan?

[p. 341]

II.

 

Droomen, wie Uw wegen gaan,

 

Zal ten einde hunner baan,

 

Recht en rustigend gevoerd,

 

Oogenblikkelijk ontroerd

 

Zuiver 't momloos Zelf verstaan.

 

Hecht zult Gij de schakel slaan

 

Die het hart aan de Ikheid snoert.

 

 

 

Nooit, nóóit is een leugenwoord

 

Door het Zelf van 't Zelf gehoord

 

In de klare spraak der nacht:

 

't Hart draagt aller vreezen vracht;

 

Aller zonde lok-akkoord

 

Zwoelt de zinnen; nimmer schoort

 

Schoonheid een onreine kracht.

 

 

 

Maskers scheuren van 't gelaat

 

Onzer liefden, onzer haat;

 

Der Gedachte drieste stem

 

Klinkt met dubbel-diepe klem;

 

Wie haar gouden roep verstaat,

 

Daden aan den dageraad

 

Wachten en vervullen hem,

 

 

 

Zoo wie zich tot droomen wendt,

 

Heeft zich zelf voluit herkend,

 

Ziet in schittering van schrik

 

't Leugenlooze naakte Ik,

 

Eerlijk en getrouw erkend...

 

Waan en waarheid in het end

 

Scheiden zich één oogenblik.

[p. 342]

De kikker.

VOOR HANS EN HANNEKE.

Uit de slierten van de slooten
Kwam hij slank omhooggeschoten

Praaide een blad...

Dan een rukje en een rekje
Aan het buikje en het bekje

En hij zàt.

En daar zit hij boven 't plasje,
- Als een fijne Fransche man;
't Spikkelvestje, 't groene jasje,
Gele zijën sokken an -
Met bespotlijk korte armen
Met belachlijk lange beenen

Heel alleene.

- - - - - - - - - -

[p. 343]

 

En al dikker

 

Wordt de kikker,

 

Vormt en vult zich vol en voller

 

Blaast z'n blazen bol en boller

 

Tot de dubble doedelzak

 

Rond en zwaar gezwollen wordt...

 

 

 

Dan op éénmaal krachtig-kort:

 

- Kwak! -

 

 

 

En dan kraamt hij uit z'n kaken

 

Krachtig krakend al z'n kwaken,

 

Al z'n kunde en kranigheid;

 

Maakt zich kwaad en maakt zich boos

 

Zweert bij kris en kras en kroos,

 

Groen en geel van nijd!

 

 

 

Stilletjes neem ik een steentje

 

Keil het vlak bezij zijn beentje...

 

Plots een plonsje en wat geril

 

En het plasje is weer stil.